Eimreiðin - 01.09.1897, Qupperneq 59

219
að þú vinum þínum þjónir;
þó að vanti millíónir,
syng með rögg og sálarró!
Hau st.
Jeg kom um haustið heim úr langri ferð. Það var mitt á
milli nóns og miðaptans. Gráhvítt þokuþykkni var í lopti, og
djarfaði að eins óglöggt til sólarinnar; hún var gengin niður að
öxlinni fyrir sunnan og ofan bæinn; samt var af henni meiri ylur,
en búast hefði mátt við svo síðla hausts og seint á degi. Veðrið
var blækyrt, svo kyrt, að ekki sást hin minnsta hrufla á vatninu
eða tjörninni, er jeg reið rifið þar á milli. Enginn fugl sást á
vötnunum, utan tveir eða þrír flórgoðar, — þessi undarlegi fugl,
sem heldur sig á þeim, þar til frost og hríðar hafa lokað þeim á
haustin; þá segja sögurnar, að hann leggist í botninn og bíði þar,
unz ísa leysir á vorin; þá kemur hann upp úr vökunum. — Þeir
sveimuðu þar í kringum fremstu starartoppana, er slúttu niður að
vatninu, fölnaðir og ljósbleikir á litinn. Þeir fóru svo hægt og
dapurlega, og voru svo djúpsyndir, að því var líkast, sem væri
þeir farnir að síga niður og sökkva.
Já, þvílík kyrð og hreyfingarleysi! Fjenaðurinn stóð og lá og
bærði ekki á sjer. Stór hópur af ánum lá sunnan undir syðsta
húsinu, og næst dyrunum sá jeg Foru-Surtlu gömlu. Þetta var
þrettánda sumarið hennar, og hið seinasta sem hún átti að lifa.
Nú hafði hún hornbrotnað annarsvegar, meðan jeg var brottu,
og var því enn fyrirgengilegri. Utan og ofan frá klöppunum
komu fimtn eða sex aðrar ær, sem stefndu heim til hinna.
Jeg reið heim túnhólinn. Nokkrar biðukollur stóðu þar með
gráa kollana, óskaddað og hreyfingarlaust hárið; en svo var það
laust og fiðulegt, að auðsjeð var, að fyrsti stormbylurinn myndi
feykja því gjörvöllu víðsvegar, og meira að segja, leggja þær sjálf-
ar að velli, því leggurinn var orðinn svo skorpnaður, veikur og
hrumur.
Og sjálfur reið jeg svo hljótt og hægt heim hólinn, að jeg
heyrði varla fótatökin hestsins míns. Jeg horfði yfir vatnið og