Eimreiðin - 01.09.1897, Qupperneq 61

221
ekki annað en að lítilfjörlegur veikindablær bljesi um það, svo að
það lægi fallið í moldunni til þess að fúna þar og rotna.
»En hvernig ertu, mamma mín? Hvernig líður þjer?«
»Jeg er blind — alveg blind á báðum augum!«
»Ó, guð hjálpi þjer, mamma mín!« sagði jeg, um leið og
jeg vafði hana upp að mjer, og lagði hana undir vanga minn;
mjer þröngdi um andrúm og kom grátstafur í kverkar.
»Já, jeg var búin að vera lengi slæm og viðkvæm í augun-
um, eins og þú manst. Svo fórst þú, og þú komst ekki aptur á
þeim tíma, sem von var á. Svo liðu langar stundir; jeg gat ekki
sofið á nóttunni, og alltaf versnaði mjer í augunum, og mjer
fannst á hverjum morgni, er jeg kom út og horfði fram eptir
dalnum, hvort þú sæist ekki — mjer fannst mjer hnigna meir og
meir með sjónina, sá alltaf skemmra og skemmra fram i dalinn.
Svo var það í lok túnasláttar, er jeg sat sunnan undir veggnum,
einmitt þar sem jeg sat núna, að jeg sá djarfa fyrir manni, sem
reið sunnan melinn. Heiðríkt var og kyrt, og sólin í hádegisstað,
rjett yfir hlíðinni, og stafaði niður á vatnið, rifið og tjörnina.
Svo þegar maðurinn kom á rifið þá átti jeg erfitt með að greina
hann í sólargeislanum; jeg njeri á mjer augun og rýndi og rýndi,
en sá hann alltaf ver og ver, og mjer fannst sem smámsaman
skyggði að. Mjer datt í hug, að ský eða bliku mundi vera að
draga fyrir, og leit upp; það var ekki. Jeg sá sólina; en sú birta!
en sú stærð! Var sem hún allt i einu breiddist út yfir helming
himinsins, og.jeg fjekk óþolandi sviðasting í bæði augun, svo jeg
greip báðum höndurn fyrir þau. Stinginn lagði um allt höfuðið,
og er hann rjenaði, leit jeg upp; en þá sá jeg hvorki sólina nje
loptið; hliðin og vatnið var horfið, maðurinn, rifið og tjörnin; og
bæinn og sjálfa mig sá jeg ekki heldur. Allt var niðamyrkur.
Jeg var orðin steinblind!«
Jeg virti enn þá fyrir mjer þetta hrukkótta, föla og kinnfiska-
sogna andlit, þessi sjötnuðu augu, þenna bogna líkama og óstyrka
limaburð, og jeg átti erfitt með að halda grátinum niðri.
»Þú hefir sjálfsagt líka verið ósköp vesöl í sumar, mamrna;
þú ert svo óstyrk og vesaldarleg.«
»Já jeg hefi verið það; jeg lá nærri því mánuð í brjóstveiki
og þyngslum. Svo ljetti mjer aptur, og jeg hefi vafrað ofan og
út núna nokkra síðustu dagana. Veðrið hefir verið svo gott.
Blessuð sólin hefir vermt mig og hendurnar á mjer, svo þær hafa