Eimreiðin - 01.09.1906, Qupperneq 21

i8i
hafði þó vit á að fara, áður en þær voru orðnar alt of leiðar á
henni og svo tók hún þá næstu fyrir og aldrei þá sömu aftur, fyr
en hún var orðin afleið aftur.
Hún bjó með manni sínum í heldur lélegu koti þar í sveitinni.
Pau bjuggu þar í tvíbýli á móti öðrum manni. En hún toldi
varla nokkurntíma lengur heima en viku í senn. Pá þurfti hún á
aðra bæi til að vera þar nóttina og aag um kyrt eða tvo daga
eða viku — alt eftir því hvað húsfreyjurnar voru þolinmóðar.
í veizlum og á mannamótum óð hún uppi eins og illhveli.
Hún var sjálfsögð í allar brúðkaupsveizlur, því annars þyktist hún
við og gerði ungu hjónunum alt til skapraunar, sem hún gat
hugsað upp, og var jafnvel vís að orðskemma þau — hún var
nú raunar vís til þess hvort sem var — og það var eins og flestir
hefðu einshvern ónota beyg af henni, svo þeir vildu heldur vinna
það til að styggja hana ekki, en eiga á hættu hvað hún gæti
fundið upp á að gera. Raunar þóttu alstaðar heldur veizluspjöll
að henni en hitt, því það voru ekki nema sumir, sem gátu felt
sig við framkomu hennar. Hún heilsaði hverjum manni með kossi,
og bar þá út fyrir stolt og gikkshátt, sem hikuðu við að verða
ljúfmannlega við kveðjunni. Einna lakast varð þó presturinn úti
og þó einkum kona hans, því Geirlaug hafði einhverja undarlega
ástríðu til að kyssa þau bæði öðrum fremur, og hve innilega
sem þeim bauð við því, var þó ekkert undanfæri; Geirlaug óð að
þeim hvar sem hún hitti þau, þegar hún þurfti að svala löngun
sinni til að kyssa þau.
Hún var líka flestum öðrum fremur kirkjurækin. Hún var í
því eins og fleiru, gagnólík systur sinni. Vel getur verið að hún
hafi verið guðrækin; menn vita aldrei hverjir eru það. En svo
mikið vissu menn, að hún hirti ekki um að leyna því.
Aldrei hittust þær systur og aldrei sáust þær; leiðir þeirra
lágu aldrei saman og þær spurðu aldrei hvor að annarri.
Pessar systur áttu sér ofurlitla sögu. Hún skeði fyrir mörgum
árum og var nú farin að fyrnast.
Pað var þegar þær voru báðar í blóma lífsins og Jón
Baldvinsson líka.