Eimreiðin - 01.09.1906, Síða 26

urinn, að hún ætti að setjast þar algerlega upp, og vera þeim til
byrði eftir þetta.
Jón tók þessu illa. Hann brá Sigurlaugu um nízku og smá-
sálarskap. Sagði að hún teldi eftir sér að gefa systur sinni að
éta, meðan hún væri vegalaus, og þar fram eftir götunum.
Lengra varð ekki komist þá leiðina.
Pá minti hún Jón á, hvílíkt hneyksli stafaði af veru systur
sinnar þar á heimilinu, og hvort ekki mundi hentast að fara að
gera enda á því.
Við þessu brást Jón svo reiður, að það var engin leið að
halda slíku áfram.
Pá reyndi hún að fara þá leiðina, að vísa systur sinni hreint
og beint í burtu og fylgja þannig fram húsfreyjurétti sínum.
En það var of seint gert. Systir hennar var þá orðin henni
meiri ofjarl en svo, að hún færi fyrir það, einkum þar sem hún
átti vísa aðstoð Jóns til að fá að vera.
í þessu heimilisstríði stóð nú Sigurlaug viku eftir viku. Og
það fór stöðugt versnandi.
Sorgin, sem hún hafði að bera út af þessu ástandi, ætlaði
að verða henni um megn. Henni datt alls konar heimska í hug.
Gremjan og hatrið fylti hana svo, að hún átti lítið eftir til að
verða glæpamanneskja.
Hennar sælustu vonir voru nú sviknar, réttur hennar fótum
troðin og hamingja hennar eitruð og eyðilögð.
Líklega hefir það helzt hindrað hana frá að vinna eitthvað
hryllilegt, að hún vissi ekki hvort þeirra hún átti að telja sekara,
Jón eða systur sína.
Geirlaug sparaði ekki plástra á þessi sár. Hún lét ekkert
tækifæri ónotað til að storka systur sinni og kvelja hana sem mest
hún mátti með vægðarlausri hæðni. Hún vissi hvað hún mátti
bjóða sér. Hún var sú, sem hafði háspilin á hendinni.
Sigurlaug bar þessa miklu hugraun með frábærri stillingu.
Hún bar sjaldan hönd fyrir höfuð sér, þegar hún var áreitt. Hún
sást aldrei fella tár; hún gerði það þeim mun meira í einrúmi;
og hún tjáði engum frá vandræðum sínum.
En henni fanst lífið vera sér óbærilegt, og það var engin
furða. Ein héimskan, sem henni datt í hug, var að steypa sér í
fossinn í ánni, sem rann þar ofan eftir dalnum, og gera með því
enda á öllum þessum hörmungum.