Eimreiðin - 01.09.1906, Qupperneq 70

230
víða fyrir orðum og orðalagi, sem að vorri vitund eru alveg sérkennileg
fyrir stíl Einars. Vér skulum sem dæmi þessa benda á forskeytið undur-
við lýsingarorð (undurmikið, bls, 5, undurlágt, bls. 36, undurbjarta, bls. 44)
og notkun orðsins áreiðanlega (»já, áreiðanlega leið henni betur«,
bls. 7, »hún mátti þá áreiðanlega fara til mannanna«, bls. 10, »og áreið-
anlega ár eftir ár«, bls. 40) og lifandi (»ekki með nokkru lifandi móti«,
bls. 21 og 50, »datt engum í lifandi hug«, bls. 57) eða þá setninguna:
»Já, ef þau voru þá ekki tignarleg!« (bls. 39).
A dönskunni á danska æfintýrinu eru þrír mjög svo óverulegir smá-
gallar, en annars er málið á því svo gott, þýtt og alþýðlegt, að maður
á erfitt með að trúa því, að piltur í 2. bekk lærða skólans skuli geta
ritað svo gott mál. Vér efumst stórlega um að kennararnir í dönsku
við skólann komist til jafns við hann.
Á málinu á æfintýrinu, sem að búningnum til er eignað Snorra
Sturlusyni, eru gallamir heldur meiri, þó furðanlegt sé, hve gott það er.
Einkum er það þó eitt orð — »ykkar« í byijun æfintýrisins, sem er
alveg ósamrýmanlegt við málið á dögum Snorra. Það á að vera »yðrar«,
því á dögum Snorra blönduðu menn ekki saman tvítölu og fleirtölu,
eins og nú, né heldur gátu menn notað eignarfall af persónulegu for-
nafni sem eignarfornafn. Villan er því tvöföld í þessu eina orði.
En hvað sem öllu öðm líður, þá er kver þetta kynjakver, sem
flestum mun forvitni á að sjá og allir smekkmenn munu líka hafa
unun af. V. G.
PALL JÓNSSON: LJÓÐMÆLL Akureyri 1905.
Bók þessi er allstór, undir 200 bls., enda kennir þar margra grasa.
Fyrsti kaflinn heitir »Myrkur og morgunroði«. Þar er alvaran ofan á.
ádeilukvæði mörg og athugasemdir um lífið.
»Að hryggjast og gleðjast hér um fáa daga
að heilsast og kveðjast. — Það er lífsins saga«
segir hann þar á einum stað, og er þetta skýrlega sagt. Margt er þar
fleira gott, t. d. gamla sagan í vísunni: »Við svala lind um sumarstund«,
o. s. frv., sem margir kannast við. Gott er h'ka »Nafnið þitt«, »Alt
breytist« o. fl. Og þá er þetta fallega draugaleg vísa:
»Ut hjá dröngum dauðans vök
dylur margt í leynum;
þung em hafsins heljartök,
hált á þarasteinum«.
En margt er hér einnig, sem minna er í varið, og flest era yrkis-
efnin margsungin áður. Slíkt er að vísu eigi tiltökumál, þótt manni
detti sama í hug, sem öðrum áður, og yrki um, en ilt er ef kvæðin
minna ofmjög hvort á annað. Þetta á sér einmitt stað hér; til dæmis
má taka: »Svanurinn og svínið« (Naut og lóa, eftir Stgr. Th.), »Um
haust« (Land kólnar, lind fölnar, P. Ö.). Þá er og »Auðvaldið« næstum
of líkt sumu hjá f’orst. Erl.
Aftar í bókinni er kafli, sem heitir »Gaman og alvara«. Fyrsta
kvæðið þar, »Vanþökk og umbun«, er ágætt. f’að er hressandi að
heyra einu sinni rétt lýst þjóðfrelsisgörpunum, sem ekki þurfa annað