Eimreiðin - 01.05.1909, Blaðsíða 14

94
ist á ókomnum dögum mannkynsæfinnar, því að mannúð og
mannrétti þokar þó heldur áfram í heiminum en aftur á bak. —
Danir hafa t. d. aldrei verið eins samningafúsir við okkur, sem á
síðustu árum.
Mér dettur í hug, að einhverjir kunni þeir menn að vera til,
sem mér mundu nú bregða um, að ég stæði ekki við Pingvalla-
fundarsamþyktina síðustu, sem ég var samþykkur í orðum og at-
kvæði. Peir menn mundu segja, að hún hafi heimtað fullkomið
konungssamband milli landanna, en að Uppkastið brjóti bág við
hreint konungssamband.
Eg skal játa hreinskilnislega og afdráttarlaust, að mér datt
það ekki í hug á Pingvallafundinum, að vér fengjum í einni at-
rennu svo mikil þjóðréttindi hjá Dönum, að Pingvallasamþyktinni
yrði fullnægt. En ég leit svo á, að þá mundi ráðherrann og meiri
hluti stjórnarinnar fylgja fram þeim fylstu kröfum, sem fáanlegar
væru, ef þeir sæju öflugan og heimtufrekan þjóðarvilja að baki
sér. Og ég hugði, að Danir mundu þá gefa eftir það, sem þeir
væru frekast fáanlegir til, ef vér létum skilnaðinn í veðri vaka.
I ræðu þeirri, sem ég hélt á þingvallafundinum, lagði ég aðal-
áhersluna á sjálfstæði einstaklinganna heima fyrir.
Annars ætla ég nú ékki að eltast við þær ákúrur, sem ef til
vill verða sendar mér út af þessu máli. Eg rita ekki þessa grein
til þess að hlaða undir sjálfan mig, heldur vegna þess, að ég get
ekki annað en látið instu rödd mína bergmála — rödd sannfær-
ingar minnar.
Berdreymi.
Eftir H. SIENKIEWICZ.
I samkvæmi einu var einhverju sinni verið að spjalla um hug-
boð, fyrirboða, furðusýnir og fleira bess konar, sem fólk hefir jafn-
an gaman af. Meðal annarra var þar viðstaddur læknir, sem var
alkunnur fyrir efagirni sína. Meðan á þessum umræðum stóð,
spurði ein úr kvennahópnum hann, hvort aldrei hefði neitt það
komið fyrir hann á æfinni, sem hefði verið honum óskiljanlegt.
»Jú,« svaraði læknirinn, »á mínum yngri árum dreymdi mig