Eimreiðin - 01.05.1909, Blaðsíða 18

98
ur en að játa á sig svo mörg hryggbrot? Og jafntrúlegt er og hitt,
að sumar piparmeyjarnar muni hika sér við að sækja um styrk úr
piparskattsjóðnum, af því enginn hafi viljað þær. Meykerlingum er
gjarnara að gefa í skyn, að nóg hafi þær nú haft af biðlunum, en
að þær hafi engan viljað; hitt er víst einsdæmi, að þær játi, að enginn
hafi viljað við þeim líta. V. G.
Élja-Grímur.
Veðrið engist með andköfum
eins og í krampaflogum,
— stynur með sárum sogum,
ískrar og gnauðar í gættunum,
grátt eins og brim á vogum.
Konan er inni með ungan svein,
í ákefð vindur hún garnið.
Haglið dynur um hjarnið.
Elja-Grímur vill gera’ af sér mein
og grettir sig framan í barnið.
I ljósaskiftunum leitar hann á
og læsir klónum í gluggann;
— augun skima’ inn í skuggann.
Drengurinn ærist af ótta þá,
illa tekst mömmu' að hugga’ hann.
Vertu ekki hræddur við hann Grím!
Veiztu’ ekki’ að hann er góður?
— og auminginn á ekki móður.
Vanur er hann við vatn og hrím
og Vindinn á hann að bróður.
Faðir hans þykir kuldakarl
kallaður er hann Vetur,
— órór við innisetur.
Hann kemst í spretti’ upp á Fremrafjall;
fáir gera það betur.