Eimreiðin - 01.05.1909, Blaðsíða 51

Vorið leysir bönd þín bráðum,
brjóstið hvelfir, eflir þrótt.
Aftur með þér sælusöngva
syngja fuglar dag og nótt.
Frostin skáldum bana bjuggu.
Bleikur nár í dökkri mold
heyrir engar ástarraddir
ofan af sumargrænni fold.
BJÓST ÉG í BJARGIÐ DÖKKVA.
Bjóst ég í bjargið dökkva,
byrjaði’ af nótt að rökkva,
vonarvaðinum stökkva
vafði’ eg um arminn klökkva.
Girntist ég gullið rauða,
glaðasta draum hins snauða,
gat ég þar gnóttir nauða,
gein við mér hylur dauða.
Eggjagrjót iljar risti,
oft ég fótanna misti.
Uppgöngu æ mig lysti,
altaf þótt máttinn brysti.
Svarraði sær við kletta,
sjódraugar brimi skvetta,
— lítt vildi þrautum létta —,
ioks ég óskaði — að detta.
Hangi’ eg á limum lestur,
leiður er mér dauðans frestur.
Veik þótt sé vonarfestur,
veit ég ei nær hún brestur.
Hangi’ eg í hömrum dökkvum
hjúpaður svörtum rökkvum.
Vonarvaðinum stökkvum
vef ég að armi klökkvum.
SIGURÐUR NORDAL.