Eimreiðin - 01.05.1909, Qupperneq 15

95
draum, eða réttara sagt fleiri drauma í röð, sem voru svo kyn-
legir, að ég hafði aldrei heyrt neitt þvílíkt áður. Ef samkvæmið
langar til að heyra söguna, skal ég með ánægju segja hana.«
Auðvitað lét samkvæmið í ljósi löngun til að heyra söguna og
læknirinn hóf þá mál sitt á þessa leið:
í>Fyrir tólf árum síðan var ég um tíma í Bíarritz til að nota
böð. Eg var þá ungur og opinn fyrir áhrifum, enda varð ég brátt
ástfanginn í enskri stúlku, sem þangað var komin í sömu erind-
um og ég. Hún var heldur engin hversdagskona, heldur harla
einkennileg og gat fundið upp á öllum skrattanum til yndis og á-
nægju.
Eina nótt tók hún bæði mig og aðra fleiri, sem voru að draga
sig eftir henni — því ég var svo sem ekki einn um hituna — út
á sjó, og þar vorum við þangað til kl. 3—4 um morguninn. Við
vorum að skoða stjörnurnar og tala um, að skeð gæti að sálirnar
færu frá einni plánetu til annarrar. Eg var orðinn dauðþreyttur,
þegar ég loksins komst heim, og datt út af sofandi yfir bréfi, sem
ég hafði fundið á skrifborðinu mínu. Eg var varla búinn að loka
augunum áður en mér fanst ég vera kominn í ókunnan stórbæ,
og koma þar út úr ókendu húsi, þar sem ég sá líkvagn standa
fyrir dyrum. Hjá líkvagninum stóð stálpaður sveinn, á að gizka
15 vetra, í dökkum frakka með mjóum uppbrotum og tvísettri
röð af málmhnöppum. Pegar hann kom auga á mig, lauk hann
upp vagnhurðinni og bauð mér með kurteislegum handaburði að
koma inn í vagninn. Pó margt skrítið geti komið fyrir í draum-
um, man ég þó greinilega, að ég varð skelkaður og hröklaðist eitt
skref aftur á bak. Við þá hreyfingu hefi ég sjálfsagt rekið hnakk-
ann í bakið á hægindastólnum, því í sama vetfangi vaknaði ég og
kendi þá töluvert til í hnakkanum.
Áður tveir dagar voru liðnir, var ég búinn að gleyma draumn-
um —- í samverunni við stúlkuna mína ensku. En þriðju nóttina
endurtók hann sig svo nákvæmlega, að furðu gegndi. Og hvað
eftir annað dreymdi mig þennan sama draum með þriggja til fjög-
urra nátta millibili. Og fór ég, nú að hugsa um hann meira en
góðu hófi gegndi. Merkilegast þótti mér þó, að húsið og vagninn
skyldu altaf vera eins, og andlit sveinsins, búningur og handa-
burður jafnan hinn sami.
Eg tók nákvæmlega eftir frakkanum, uppbrotunum, málm-