Eimreiðin - 01.05.1909, Qupperneq 39

ii9
— Snáfaðu út, Skankalöngin þín! hreytti ég á eftir henni.
Ekki sagði ég þetta fullum rómi, og því ekki viss um að hún
hafi heyrt það. Pað þótti mér verst, en þó var mér léttir í að
hafa sagt það.
Eg tók landshöfðingjann og þeytti honum inst inn undir rúm
í bræði minni og hét að snerta hann aldrei framar.
Eg lagðist út í gluggann og fór að horfa fram á hlaðið held-
ur en að gera ekkert. Piltarnir voru að byrja að hlaða upp
kampinn. Hart var nú að mega ekki fara út og halda snúrunni
fyrir þá, þó að ekki væri annað. Peir voru að velta að stórum
steinum í undirstöðuna.
Eg opnaði gluggann. Eg reyndi á mig í huganum við hvert
átak, sem þeir gerðu.
— Færðu mér réttan sopa að drekka! kallaði Bjössi til mín.
— Eg má ekki fara út, hraut út úr mér óvart.
Bjössi glotti neyðarlega: — Láttu ekki nokkurn mann heyra
þetta! Ætlarðu að láta svæla þig inni eins og tóu í greni?
Eg lét sem ég heyrði ekki frýjunarorð hans, og hann gleymdi
þorstanum af erfiðinu.
— Pú ættir að reyna þig á völunni þeirri arna, sagði Bjössi,
Hann og Siggí fóru að stritast við að velta stóreflis steini
upp að tóftinni.
— O—obb, sögðu þeir báðir og tútnuðu í framan, en ekki
bifaðist steinninn.
Nú var mér öllum lokið. Eg gleymdi öllu, baðstofunni, skón-
um, mömmu. Eg þaut eins og örskot fram göngin og út á hlað-
ið til þeirra. Eg þreif í bjargið og spyrnti íjörðina. Steinninn fór
að hreyfast. Við komumst undir eina brúnina og náðum honum
á skrið. Fyrst urðum við að sleppa honum aftur, en það var
eins og hann léttist og liðkaðist við losið, og við næsta átak reist-
um við hann á rönd — hvort sem nokkuð hefir munað um mig
eða ekki. Eg hélt það að minsta kosti þá og fyltist sjálfsáliti og
vígamóði. Eftir langa mæðu komum við steininum í grunninn á
haganlegan stað.
Eg rétti úr mér. Mig verkjaði í bakið af áreynslunni.
Mér varð skyndilega litið heim á stéttina og sá þá á eftir
mömmu inn í smiðjuna. Pá mundi ég alt í einu eftir skónum
og öllu saman.