Eimreiðin - 01.05.1911, Síða 10

86
Daða, unz hann bannfærði hann og lét níðvísur fylgja, t. d. þessa
um vinkonu Daða og svo sjálfan hann:
Geitarhvanna grönn rót
galar hátt í Snóksdal,
heyrðust hennar heimsk orð
hörð alt í Eyjafjörð.
Poldu eigi þegnar vel
þetta hrópið Dalaglóp;
fóru á stað með fjölda her
og fengu með sér margan dreng.
Og þó er skop Jóns oftast nær einkennilega mut og græsku-
laust, og slær kímnisblæ á hann sjálfan, sem minnir svo glögt á
Egil Skallagrímsson. Eað er skop, sem er speki fyrir alla —
írónía, sem verður að húmor, að því er listafræðingar kalla.
Svo eru síðustu skopkveðlingar Jóns flestallir. Eins og t. d.
þessar vísur um Martein bp., er
Bóndi nokkur bar sig að
biskupsveldi stýra,
því dýra;
en honum tókst illa það,
öllu var honum betra á Stað
heima að híra.
Skírnar ólean skipar hann af
og skaparans móður biðja;
það þriðja:
hann var fangaður á Stað:
Vatnið bannar hann vígt að sé,
verður úr því spott og spé,
hans aumleg iðja.
Stendur á móti stafkarl einn,
stirður í öllum hætti
og mætti.
Sendi hann sína syni tvo
að sækja hann og fanga svo,
nema bóndinn bætti.
Og allir þekkja vísuna um Martein, þegar hann strauk úr gæzlu
Steins:
Biskup Marteinn brá sitt tal, vasaði fram á Vindárdal,
burt hljóp hann frá Steini; varð honum það að meini.
Annars var ekki farið mjög illa með Martein og honum lofað að
vera í Möðrufelli hjá Ara, þegar hann undi ekki á Hólum. En
við Árna Hítardalsprest var harðara farið, því »hann blótaði þeim«,
segja annálarnir. Bá kvað Jón bp.: