Eimreiðin


Eimreiðin - 01.01.1915, Blaðsíða 13

Eimreiðin - 01.01.1915, Blaðsíða 13
13 rjúka upp, væri beitt annarri aðferð við seka menn, en nú er gert. Sumir kunna nú að segja, að ekki geri stórt til, þó menn hugsi dálítið svart, endrum og eins, þegar hugsanirnar komist ekki í framkvæmd, og þess vegna geri ekki til, þó ýtt sé undir þær hugsanir. Hvort það atriði er álitið mikilvægt eða ekki, er auðvitað komið undir lífsskoðun hvers eins. Og ég fyrir mitt leyti álít, að illu áhrifin á hugsanasviðinu séu ómetanleg. Svo eru pjdnmgarnar. Allar þær kvalir, sem sá líður, er fyrir hegningunni verður, frá því fyrst að lögin ná tökum á hon- um, og hneppa hann í varðhald, og þangað til honum er slept aftur úr varðhaldinu. En ekki er alt þar með búið. Pegar hann kemur út, er hann tortrygður og ærulaus að lögum, útilokaður frá skólum, sviftur atkvæðisrétti, og í stuttu máli: sviftur því, sem kallað er mannréttindi. Hans eigin þjáningar verða því ald- rei vegnar eða mældar. En þjáningarnar koma víðar við. Pað getur hugsast, að ærulausi maðurinn eigi t. d. börn eða þá gamla og góða móður. Og það hygg ég, að rétt muni vera, að stærri kvöl geti ekki rúmast í mannlegu hjarta, heldur en góð móðir finnur til við hrösun og mannorðsmissi barns síns. Og skyldi nú vera svo fjærrri, að geta þess til, að þó þjóðfélagið seldi alt, sem það á, myndi það þó ekki vera fært um að borga til hitis síðasta pen- ings allar þær þjáningar, sem það, þegar svo ber undir, veldur einni einustu góðri móður með hegningaraðferð sinni? Eg fyrir mitt leyti efast ekki um, að svo sé. Og víst er það, að sé skaðinn og illu áhrifitt ómælandi, þá eru þjáningarnar það öllu fremur. Komið gæti nú fyrir, að einhverjum dytti í hug aö spyrja sem svo: Hefir nú þjóðfélagið annars nokkurn rétt til að svifta einstakling sinn æru og mannorði og jafnvel lífinu? Allir vita, að ég sem einstaklingur hefi engan rétt til að svifta bróður minn mannorði eða lífi; en öðlast ég þá rétt til þess, ef ég margfalda mig með nokkrum hundruðum, og kalla mig svo þjóðfélag. Eða er hér aldrei um neinn rétt að ræða, heldur brot á brot ofan ? Pjóðfélagið segir: Enginn má taka fjármuni annars manns. Nú tek ég fjármuni annars manns, — en hver tekur þá mína fjármuni? Og lætur sér einu sinni ekki nægja, að taka jafnmikla
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76

x

Eimreiðin

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.