Eimreiðin - 01.01.1915, Blaðsíða 29

29
er líður ein
sól í vestur-voga,
þöglan ganga
til þinnar hvílu,
minnast íslands og mín.
Standa drangar
við djúplygnan mar,
sólbliki roðnir
síð og snemma,
þar sem ung ástir
Er hann kominn yfir hafið?
austansvalann spyr ég hnipin.
Lékstu við hans lokka fagra,
ljúfur þeyr, yfir bylgjuskauti?
Leit hann augum yndisbláum
inn til minna grænu dala?
Par sem vissi hann vonir mínar
vængbrotnar f duftið falla.
og eiða sórum —
minnir þess Oddnýju æ.
Kom þú, áður haukar
hafa numið
álft þína unga,
yndi og söng!
Hrynja munu heitar
hvarma-daggir,
ef þú Eykyndils
ástum gleymir.
Segðu honum, austanandi,
að ég hafi grátið sáran,
svana-vængi vona minna
vökvað tárum munarheitum;
lagt þá brotna að barmi vorsins,
byrgt með rósum yfir leiðið,
minnisrósum mjallahvítum —
meðan hann dvaldi að Ránarbaki.
Heiðar um stjörnu-hæðir
hugur minn beinir flugi,
Freyju líkur er flogið
fékk, svo að létti ekka.
Veit ég vart þó að rati
von mín að landi þínu,
ást mín ei yndi festir
annarstaðar, — það fann ég.
IV.
Ann ég þér, endurminning,
ein veiztu rætur meina.
Tak nug á væng, er vekur
vonaslit harm í barmi.
Alein þú átt og skilur
yndi grátblíðra mynda,
hrygð og hugarþrá tveggja
heimur þinn ljúfur geymir.
Nú líða ljúfir vindar
í leik um haf og strönd,
V.
og blærinn bárur myndar,
sem berast út í lönd.