Eimreiðin - 01.01.1915, Blaðsíða 46

46
Hagstofan í Rvík hafi unnið nákvæmar skýrslur úr manntölum
þessum.
Khöfn 21. nóv. 1914.
PÉTUR ZOPHÓNÍASSON.
Ilmur daganna.
Pað var alténd einhver ilmur yfir dögunum. . . . Alténd
áður.
Jafnvel þó það hefði komið fyrir dag og dag, að hún fengi
ekki matarlyst sína — ilmurinn var þar samt. Einkennilega sæt-
leikskendur ilmur, sem hún fann ekki með nefinu, heldur með
öllum líkamanum. Einhver órólegur hraði á blóðinu gegnum æð-
arnar, einhver óljós vonar- og gleðititringur í hverri taug, —
þannig var ilmurinn. Pað var eins og dagsbirtan á morgnana
fylti herbergið hennar með blómum. Hver nýr dagur var henni
ný hamingja. Ef hún hefði verið spurð um, í hverju sú ham-
ingja væri fólgin, þá hefði hún ekki getað svarað því. Pegar
hún hugsaði sig um, hlaut hún að komast að þeirri niðurstöðu,
að hún hefði miklu meiri ástæðu til að vera sorgmædd, en til að
vera glöð, — fátækt foreldra hennar, sem alt var gjört til að
breiða yfir, heilsuleysi pabba hennar og svo ótalmargt fleira —
sorg á sorg ofan. En hún gat elcki verið sorgmædd, — gat
það ekki, hve gjarna sem hún vildi, þegar henni datt í hug,
hvað strit og stríð hennar og foreldra hennar, til þess að halda
við ytra borði heimilisins, bar lítinn árangur. Glaðværðin iðaði í
henni allri saman. Preytan dvaldi sjaldnast nema fáar mínútur í
limum hennar. Hún varð að hlæja, varð að vera í sífeldri hreyf-
ingu, varð að vera glöð og kát. Fólk sagði, að það væri eðli
hennar. Pað hélt hún líka sjálf þá. En það var það nú samt
sem áður ekki — eða að minsta kosti ekki nema að nokkru