Eimreiðin


Eimreiðin - 01.01.1915, Blaðsíða 54

Eimreiðin - 01.01.1915, Blaðsíða 54
54 vissu, að hann hafði verið óþarflega orðhvass í garð stiftsyfir- valdanna og annarra klerka og látið margt og margt annað til sín taka. Hann hafði verið stórorður og skömmóttur, og ekkert, sem honum var í nöp við, fengið stundarfrið fyrir honum. Petta töldu margir aðal-afsetningarorsökina. Hann hafði þá ekki verið drykkfeldari en sumir prestar aðrir. Pví munaði mest, að þegar hann var kendur, varð hann enn þá ófyrirleitnari. Sjálfur sagðist hann hafa verið settur af fyrir það, að segja sannleikann. Hann kallaði sig píslarvott sannleikans. Hvernig sem alt var, hafði hann verið settur af. Um það lék aldrei á tveim tungum. Fríkirkjusöfnuður, sem hann þá stofnaði, hafði aldrei fengið konunglega staðfestingu, og lognast út af, og séra Keli flæktist um landið brauðlaus. Honum varð víða vel til. Mörgum var fremur hlýtt til hans, og margir vildu reyna að nota sér hina ágætu starfshæfileika hans og létu hann hafa atvinnu. En alt endaði á einn veg. Lund hans var svo beisk og óstjórnleg, að enginn maður fékk til lengdar við hann tjónkað. Við það bættist, að drykkjufýsnin ágerðist. Eitt sinn hafði hann leitað sinni sjúku sál hvíldar með því, að ganga í Hjálpræðisherinn. Pað hafði líka endað með skelf- ingu. Hernum hafði reynst ofvaxið að »bjarga« honum, eins og öllum öðrum. Hann hafði haldið þrumandi ræður á samkomum hersins, og ætíð verið troðfult í kringum hann. Herinn græddi stórfé á honum, því að þegar hann talaði, voru menn ósparir á, að láta aura drjúpa í samskotahúfurnar, sem bornar voru um meðal áhorfendanna. En hann gat ekki lagt niður að drekka, ekki einu sinni í »hernum«. Og svo fór hann að snúast á móti hernum á hans eigin samkomum, og taka honum ósvikið tak, svo að allir heyrðu. fá hafði hann fylt mæli synda sinna og »herinn« rak hann á dyr. Þegar hann var laus undan heraganum, drakk hann dag og nótt, unz hann fékk krampa. Eftir það hætti honum altaf við honum. Og nú skaut honum alt í einu upp þarna á prestafundinum. Ókyrðin, sem á menn kom, þegar þeir vissu af honum í fundarsalnum, stafaði eingöngu af grun um það, að hann mundi ekki geta haldið sér í skefjum, og ef til vill hlytust af honum vandræði.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76

x

Eimreiðin

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.