Eimreiðin - 01.01.1915, Qupperneq 54

54
vissu, að hann hafði verið óþarflega orðhvass í garð stiftsyfir-
valdanna og annarra klerka og látið margt og margt annað til
sín taka. Hann hafði verið stórorður og skömmóttur, og ekkert,
sem honum var í nöp við, fengið stundarfrið fyrir honum. Petta
töldu margir aðal-afsetningarorsökina. Hann hafði þá ekki verið
drykkfeldari en sumir prestar aðrir. Pví munaði mest, að þegar
hann var kendur, varð hann enn þá ófyrirleitnari.
Sjálfur sagðist hann hafa verið settur af fyrir það, að segja
sannleikann. Hann kallaði sig píslarvott sannleikans.
Hvernig sem alt var, hafði hann verið settur af. Um það
lék aldrei á tveim tungum. Fríkirkjusöfnuður, sem hann þá
stofnaði, hafði aldrei fengið konunglega staðfestingu, og lognast
út af, og séra Keli flæktist um landið brauðlaus.
Honum varð víða vel til. Mörgum var fremur hlýtt til hans,
og margir vildu reyna að nota sér hina ágætu starfshæfileika
hans og létu hann hafa atvinnu. En alt endaði á einn veg.
Lund hans var svo beisk og óstjórnleg, að enginn maður fékk
til lengdar við hann tjónkað. Við það bættist, að drykkjufýsnin
ágerðist.
Eitt sinn hafði hann leitað sinni sjúku sál hvíldar með því,
að ganga í Hjálpræðisherinn. Pað hafði líka endað með skelf-
ingu. Hernum hafði reynst ofvaxið að »bjarga« honum, eins og
öllum öðrum. Hann hafði haldið þrumandi ræður á samkomum
hersins, og ætíð verið troðfult í kringum hann. Herinn græddi
stórfé á honum, því að þegar hann talaði, voru menn ósparir á,
að láta aura drjúpa í samskotahúfurnar, sem bornar voru um
meðal áhorfendanna. En hann gat ekki lagt niður að drekka,
ekki einu sinni í »hernum«. Og svo fór hann að snúast á móti
hernum á hans eigin samkomum, og taka honum ósvikið tak,
svo að allir heyrðu. fá hafði hann fylt mæli synda sinna og
»herinn« rak hann á dyr.
Þegar hann var laus undan heraganum, drakk hann dag og
nótt, unz hann fékk krampa. Eftir það hætti honum altaf við
honum.
Og nú skaut honum alt í einu upp þarna á prestafundinum.
Ókyrðin, sem á menn kom, þegar þeir vissu af honum í
fundarsalnum, stafaði eingöngu af grun um það, að hann mundi
ekki geta haldið sér í skefjum, og ef til vill hlytust af honum
vandræði.