Eimreiðin


Eimreiðin - 01.01.1915, Blaðsíða 47

Eimreiðin - 01.01.1915, Blaðsíða 47
47 leyti. Nei, það var þessi undarlegi ilmur, sem var yfir dögunum — þá. Einkum yfir sunnudögunum, því þá var hún oftastnær frjáls, og annaðhvort fór hún þá inn að Egilsstöðum, eða þeir Egils- staðapiltar, Pétur — maðurinn minn, ætti hún víst að ségja nú- orðið; en það lét eitthvað svo undarlega í eyrum: maðurinn minn, eftir þennan vikutíma, sem hún hafði verið gift —, Pétur, sonur bóndans þar, hans Eyjólfs ríka skalla — auknefnið hafði hann hlotið af því, að hann varð sköllóttur, þegar er hann hafði fimm um tvítugt —, og Björn frændi hans, sem var vinnumaður hjá föðurbróður sínum, komu og heimsóttu hana. Pað var einkennilegt — þá hafði hún eiginlega aldrei gefið Pétri neinn gaum, — bara þolað hann, hugsunarlaust, eins og óhjákvæmilegan fylgifisk Björns. Henni hafði aldrei getað komið til hugar, að h a n n bæri hug til hennar. Enda var henni ekki tíðhugsað um væntanlegan ráðahag sinn í þá daga. En inst í hugskoti hennar lá eins og í dvala einhver sjálfsögð vissa um, að þegar þar að kæmi, með tíð og tíma, — þá yrði það Björn. Pað bæri enga nauðsyn til, að hugsa neitt ákveðnara um það efni, það væri bezt, að hugsa alls ekkert um það. Bara bíða, — þangað til það kæmi — af sjálfu sér. Já, þessi óljósa tilfinning átti einhvern þátt í ilmi daganna. Nei, því ætti að vera að tala um það. Hún hafði eitthvert óákveðið hugboð um, að orðin mundu draga úr helgi hlutarins. Pess vegna fór hún hjá því, að gefa Birni tækifæri til að tala við sig um tilfinningar sínar, — fór hjá því, brosandi og ofurlitla vitund áfrýjandi. Hún vissi svo sem allan hug hans, — og hon- um var víst líka kunnugt um hug hennar, — svo hvers vegna ættu þau að vera að tala um það. Og svo var líka hitt, að hún fann svo glögt, að foreldrum hennar, einkum mömmu hennar, geðjaðist ekki allskostar að Birni eða komum hans. Og því skildi hún ekkert í. — — Hinn, . . . maðurinn hennar. . . . Aldrei hefði henni getað til hugar komið, að sá dagur mundi upp renna, að hann bæði hana um hönd hennar, — því hann hlaut þó að hafa skilið, hverjum hún hafði gefið hjarta sitt. Pessi væskilslegi, föli, litar- lausi maður, sem aldrei var annað en hægðin sjálf, og aldrei sagði annað en þur og róleg og skynsamleg orð. Pað var und- arlegt, að í þá daga hafði henni aldrei mislíkað framkoma hans,
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76

x

Eimreiðin

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.