Eimreiðin - 01.01.1915, Qupperneq 47

47
leyti. Nei, það var þessi undarlegi ilmur, sem var yfir dögunum
— þá.
Einkum yfir sunnudögunum, því þá var hún oftastnær frjáls,
og annaðhvort fór hún þá inn að Egilsstöðum, eða þeir Egils-
staðapiltar, Pétur — maðurinn minn, ætti hún víst að ségja nú-
orðið; en það lét eitthvað svo undarlega í eyrum: maðurinn
minn, eftir þennan vikutíma, sem hún hafði verið gift —, Pétur,
sonur bóndans þar, hans Eyjólfs ríka skalla — auknefnið hafði
hann hlotið af því, að hann varð sköllóttur, þegar er hann hafði
fimm um tvítugt —, og Björn frændi hans, sem var vinnumaður
hjá föðurbróður sínum, komu og heimsóttu hana.
Pað var einkennilegt — þá hafði hún eiginlega aldrei gefið
Pétri neinn gaum, — bara þolað hann, hugsunarlaust, eins og
óhjákvæmilegan fylgifisk Björns. Henni hafði aldrei getað komið
til hugar, að h a n n bæri hug til hennar. Enda var henni ekki
tíðhugsað um væntanlegan ráðahag sinn í þá daga. En inst í
hugskoti hennar lá eins og í dvala einhver sjálfsögð vissa um,
að þegar þar að kæmi, með tíð og tíma, — þá yrði það Björn.
Pað bæri enga nauðsyn til, að hugsa neitt ákveðnara um það
efni, það væri bezt, að hugsa alls ekkert um það. Bara bíða, —
þangað til það kæmi — af sjálfu sér. Já, þessi óljósa tilfinning
átti einhvern þátt í ilmi daganna.
Nei, því ætti að vera að tala um það. Hún hafði eitthvert
óákveðið hugboð um, að orðin mundu draga úr helgi hlutarins.
Pess vegna fór hún hjá því, að gefa Birni tækifæri til að tala við
sig um tilfinningar sínar, — fór hjá því, brosandi og ofurlitla
vitund áfrýjandi. Hún vissi svo sem allan hug hans, — og hon-
um var víst líka kunnugt um hug hennar, — svo hvers vegna
ættu þau að vera að tala um það. Og svo var líka hitt, að hún
fann svo glögt, að foreldrum hennar, einkum mömmu hennar,
geðjaðist ekki allskostar að Birni eða komum hans. Og því
skildi hún ekkert í. — —
Hinn, . . . maðurinn hennar. . . . Aldrei hefði henni getað
til hugar komið, að sá dagur mundi upp renna, að hann bæði
hana um hönd hennar, — því hann hlaut þó að hafa skilið,
hverjum hún hafði gefið hjarta sitt. Pessi væskilslegi, föli, litar-
lausi maður, sem aldrei var annað en hægðin sjálf, og aldrei
sagði annað en þur og róleg og skynsamleg orð. Pað var und-
arlegt, að í þá daga hafði henni aldrei mislíkað framkoma hans,