Eimreiðin - 01.05.1915, Qupperneq 21

97
minnistæðar frá frásögninni um Gretti, er hann átti að strjúka bak föð-
ur síns, Ásmundar gamla hærulangs, og beitti að lokum fyrir sig ull-
arkömbum, er karli þótti hann ekki strjúka nógu fast með höndunum
einum.
Það var siður í þann tíð, að láta börnin fara snemma að stafa.
Við systkinin vorum þriggja ára, er byijað var á því, og sagði faðir
minn, að við ættum að vera orðin læs 5 ára. Og það voru bræður
mínir, en ég var víst 7 ára, er ég var orðin læs; því nóg var letin,
og misjafnlega gekk það fyrir sumum. Man ég það, að á tveim bæj-
um í sveitinni voru börn ekki vel læs á fermingaraldri, og var þeim
komið til okkar. Faðir minn sagði, að nú kæmi að notum, að vera
læs, hafa byrjað snemma. Ég var þá 8 ára, en Stefán bróðir minn
10, og urðum að fara að kenna 12—13 vetra krökkum. Stefán
bróðir var óhneigður til þess verks. Ég man þá, að sagt var við
hann: s>Þú sýnist stiltari en Anna, samt er hún furðu stilt við
þetta.«
Eftir ferminguna var stundum komið fyrir unglingum hjá föður
mínum, til að læra talnafræði, skrift, mannkynssögu, landafræði og
dönsku, hið sama og hann kendi sonum sínum. 011 lærðum við
systkinin að skrifa með fjaðrapenna. Landafræði Oddsens, sem faðir
minn hafði til kenslu, var stór og þykk bók; en faðir minn dró út úr
henni hið nauðsynlegasta.
HEIMILISIÐNAÐUR, BÚNINGAR O. FL.
Alt voru það piltar, sem komið var til pabba, aldrei stúlkur.
13ær þyrftu þess ekki, nóg að þær kynnu að elda graut. Éað var
annars viðkvæðið þetta: »að koma ull í fat og mjólk í mat«. Sú
stúlka þótti fær í flestan sjó, er þetta kunni. Þó var einstöku stúlku
komið til móður minnar, til að læra knipl-baldíringu. Varð hún að
hafa til þess ýmislega litan silkitvinna. Ekki fékst vír hjá föður mín-
um, nema of grófur, og ég efast um, að hann hafi þá fengist í höf-
uðborginni. f’á kendi hún og blómstursaum og flos og sauma, eða
að búa til saumhnappa, er voru ýmist gyltir og svartir, eða gyltir og
grænir; einnig svartir og hvítir, með 8 blaða rós. Það þótti fallegt í
skrautvesti, er oft voru úr svörtu atlaski eða rósóttu. Og enn þá
kann ég, man ég, hvernig á að sauma þessa hnappa, og gæti kent
það, ef nokkur vildi læra. Piltum voru oft gefnir þessir hnappar í
sumargjöf. Kvennmönnum voru oft gefnir baldíraðir borðar með
silkitvinna, og stundum með þræði, sem spunninn var á snældu, alla-
vega litur, og var afarfínn og linur. Einnig var í þá daga spunninn
þráður úr vel kembdu, svörtu togi; og aldrei var hafður silkitvinni í
hnezlur eða hnappagöt, heldur togþráður, enda þótt klæðisföt væru.
En hann leit líka út sem strengsilki, því svo jafn var hann og snögg-
ur og hólalaus, væri hann rétt spunninn.
Eitt sinn kom Bjarni amtmaður á Stapa í Grundarfjörð, og var
þá Hafliði kaupmaður þar, móðurbróðir föður míns. Kona hans hét
Kristln, sú hin sama og séra Jón Steingrímsson vildi eiga (sjá »Sögur