Eimreiðin - 01.05.1915, Blaðsíða 37

H3
þó andlitin verði sem úrkomuský
og augun sem regnbogi í sænum.
En borgið er hverjum, sem lögmál hans les:
ab lifa meb öbrum íil nytja.
Og allra, sem hlúa að þessari þörf,
mun þöguli höfðinginn vitja.
Og því er nú kveðið, að lýðum sé ljóst:
ab lífib er kapphlaup og glíma,
og konunum verður til blessunar bezt,
að bæta við styrk sinn í tíma.
En heyrðu mig, Brynhildur, drýgðu nú dáð,
sem drenglund og mannræna fagna:
Til afreka stígirðu upp fyrir mold,
er ærslin í mannheimi þagna,
I náttkjóli þínum ef gengurðu um gólf
og gætir um klungur og hrjóstur
að útburðum mannkynsins, leggur þeim lið
og laðar þá til þín f fóstur.
Pá bætist þér upp, að þú barnlaus varst hér,
ef bjargráð þín ná yfir gilið;
því einstæðingskjörin á útburða-mel
með afbrigðum þú getur skilið.
Nú hef ég leitt þig úr fjöru til fjalls.
Hve fagurt á sáluhliðs-vegi,
er norðurljós bála og njóla er heið
frá nátlmálum yfir að degi.
GUÐMUNDUR FRIÐJÓNSSON.