Eimreiðin - 01.05.1915, Blaðsíða 35

111
Með vængina klipta við stóðum á strönd
á stiklum frá barnæsku troðnum.
En okkar í milli var fjörður og fjall —
sú fjarlægð, er viljana skildi;
því ég var til baráttu borinn í heim,
en Brynhildur einangrast vildi.
í draumleiðslu sat hún við aftansins eld,
var ölvuð af kvöldsólar-miði,
og gleymdi sér alveg, unz komið var kveld
og kveikt upp í náttblóma-riði.
Er vitund þín loksins til vökunnar kom,
úr vöngurn þér haustfölvi gægðist,
og fyrri en miðaftans sól þína sá,
við sinuna haddur þinn mægðist.
Pú barst mig ei sökum um brigður né los,
ég brást ekki vonum né trausti.
En bris eftir örvar, sem blætt geta enn,
ég ber fram að lögferju-nausti.
Með fuglanna vængi við stóðum á strönd
og störðum til ógengra hæða. —
Og næstum því hugstola námum þau lönd,
er náttgeislum undirnar blæða.
Um borgir úr skýjum, sem blöstu þar við,
var blikan á kögrunum stöfuð. —
En það gat ég skilið, að okkur þar óx
sú ófæra langt yfir höfuð.
Pá sneri ég við, og ég lagði mér leið
til lífsins í fjölskyldu bænum.
8*