Eimreiðin - 01.05.1915, Blaðsíða 59

135
svertingjum í suðvesturhluta Afríku! Virðist það benda á æði-
mikla löngun til að kveða um herskap og hreystiverk, þegarjafn-
vel þjónar kirkjunnar seilast svo langt eftir yrkisefnum af því tægi.
Hitt gegnir minni furðu, að ort sé um heimsstyrjöldina miklu, sem
nú er á döfinni, og þá sigra, sem í henni hafa unnist, þó mönn-
um finnist, að öðrum mundi standa það nær, en þjónum frelsar-
ans, friðarhöfðingjans mikla.
í einu kvæðinu tekur skáldið þá spurningu til íhugunar, hvern-
ig á því geti staðið, að fjóðverjar séu umkringdir af eintómum
fjandmönnum, og eigi ekki einn einasta vin (sjálfsagt ort áður en
Tyrkir skárust í leikinn). Er það Pjóðverjum sjálfum að kennar
spyr hann. »Nei, öðru nær,« svarar presturinn. »Kannist þið
ekki við þann Helvítishöfðingja eða Helvítisdrotningu, sem heitir
Öfund, sem fær níðingana til að skríða saman, en sundurdreifir
hetjunum? Vel sé oss, að öfundin rís þannig gegn oss; það
sýnir aðeins, að guð hefir hafið oss hátt og blessað oss í ríkum
mæli. Minnist hans, sem hékk á krossinum, sem virtist yfirgef-
inn af guði og varð að ganga sigurbraut sína svo einmana. fú
þýzka þjóðin mín! þó vegur þinn sé þyrnum stráður og fjendur
þínir margir, þá skaltu aðeins halda áfram með látlausri mót-
spyrnu og trausti. Enn stendur himnastiginn. Pú og þinn guð,
þið eruð í meirihluta.«
Annað kvæði byrjar algerlega í anda Gamlatestamentisins
með því, að biðja öllum þeim bölvunar, sem ekki gangi nógu
ötullega fram í því, að framkvæma reiðidóma guðs. Stríðið sé
heilagt stríð. Og svo kemur heilmikil romsa, til að sýna, að alt
sé heilagt Pjóðverja megin: réttur þeirra, sáttmáli, hendur og
grafir, en þrisvar sinnum heilagur sá gamli guð, sem leiði fána
'þeirra að hinu heilaga takmarki, og bölvaður sá, er efist
um sigur guðs síns og ráði til að semja um fúinn frið,
o. s. frv.
I enn öðru kvæði er lýsing á skaplyndi Breta, er minnir á-
takanlega á faríseann og tollheimtumanninn: »Fégræðgi, mang-
araskapur, gróðafýsn, slungin öfundgirni og hræsni, hve við-
bjóðslegir lestir urðu það ekki í vorum augum; við hrækjum á
það, við hötum það, einmitt af því það er brezkt, náskylt brezkri
lygi °g undirferli. Raunar verðum við með kinnroða að játa, að
við vorum heldur ekki lausir við þetta; en nú höfum við hrundið
því öllu af oss, og fetum nú í mildu sakleysi um heimahaga vora,