Eimreiðin - 01.05.1915, Blaðsíða 43

að berast meira á og hreykja sér upp yfir fátæka meðbræður
sína. Er ekki svo, mamma?«
»Já, það eiga menn að forðast í lengstu lög. — En komdu
nú hérna og sjáðu nokkuðU
Móðir hennar tók fram stranga og rakti hann sundur. f’að
var allrafallegasta kjólefni, og fannhvítt.
»Sko! Petta er handa henni vinstúlku þinni, til að friða sam-
vizku þína. Eg vil ekki til þess vita, að hún verði sú
ei na.«
Ella flaug upp um hálsinn á móður sinni og sagði: »0,
mamma, þú ert sú bezta og inndælasta mamma, sem til er í öll-
um heiminum! Eg er svo voðalega hreykin af að eiga aðra eins
móður.«
Móður hennar vöknaði um augu, en gat þó ekki að sér gert
að brosa gegnum tárin og segja:
»Sko, þetta er nú líka snertur af hégómagirni, Ella mín, sem
ég get ekki hugsað mér, að sé nein synd.«
tytt af
V G.
Þorsteinn dáinn.
(27. sept. 1858 — 28. sept. 1914)
Nú grœtur mikinn móg Mítterva tdragjórn;
nú kœtist Móría mjóg, mórg setn ú dárabórn;
nú er skarð fyrir skildi, — ntc er svanurinn nár á Ijórn.
EIMREIÐIN hefir ekki gert mikið að því, að flytja dánar-
minningar merkra manna. Hún kemur svo sjaldan út, að hún
verður þar jafnan á eftir flestum öðrum, og kann þá ekki við,
að eyða sínu litla rúmi til að tyggja það upp, sem aðrir eru bún-
ir að segja. Jafnvel þó um stórmerka menn hafi verið að ræða,
og sem staðið hafa hjarta hennar allnærri (eins og t. d. Björn
Jónsson, Stgr. Thorsteinsson o. fl.), hefir hún því þagað,