Eimreiðin - 01.05.1915, Blaðsíða 24

IOO
er hönd varð á fest. Við kaun var t. d. lögð undasúra, er sumir kalla
hundasúru, fífa og sauðasmjör. En ef ekki dugði, þá var fenginn
plástur.
Þá nýtni þekkir enginn nú á dögum, að hirða blöðrur og liknar-
belgi. Hvorttveggja var þvegið vandlega, og síðan blásið upp og hert.
Og þegar búið var að herða t. d. blöðruna, var hún elt svo vel, að
hún var eins hvít og álúnsskinn. Þá var klipt op á hana, hæfilega
vítt, og það brytt með silki. Og var svo í slíkum blöðrum haft
allskonar smáskraut. Stórgripablöðrur voru oft hafðar undir reyk-
tóbak.
Ein trúin var sú, ef eitthvað gekk að skepnum, þá skyldi taka
sokkaband sitt og ríða á sigurhnút yfir bakinu á skepnunni, eða sig-
urlykkju. Hvorttveggja þetta kann ég enn, en enga trú hefi ég á því,
og heldur ekki höfðu foreldrar mínir það.
Allar reimar, er fallegar áttu að vera og sterkar, t. d. upphluts-
reimar, voru krílabar. En nú er hlaupið sem fætur toga í búðirnar,
og búðarsveinar kófsveittir við að leita að ymislega litum reimum,
sem þær eru að krunka yfir, þessar hálfmentuðu meyjar, eða vart
það. Glingur þetta, sem þær sækjast svo mjög eftir, og borga hve
dýrt sem er, gætu þær sjálfar búið til með lítilli fyrirhöfn. Þvf það
má hafa þessar reimar allavega litar, og svo breiðar sem vill. Þá
verður að kríla á 9, nfl. þættirnir verða þá 18. Má gera þetta ýmist
úr bandi, silkitvinna eða baðmullargarni. Nokkuð öðruvfsi er farið að,
að stíma. Þá eru hafðir tveir litir. Þetta kann ég hvorttveggja enn.
því æfingin var nóg í æsku.
f>að var auðvitað ekki siður þá, að ganga með leggingar á eld-
hússvuntum. En vel hefði það mátt sæma. Heldur ekki voru barna-
svuntur né kjólar lagðir með þessháttar óþarfa, held ég gömlu kon-
urnar hefðu sagt. Þá voru aðeins samfellur lagðar með stímuðum
reimum, úr grænum silkitvinna, eða snöggum þræði, rauðum eða
grænum, og lagt með ýmsum rósum, nfl. saumað niður á pilsið. Og
líka voru gömlu kragarnir lagðir með svona snúrum. En þær voru
íslenzkar, og því er nú orðin skömm að þeim, og engin prýði. Það
er margreynt, ef látið er eitthvað heimaunnið í sölubúðir, og þær,
þessar nýtízku-meyjar, halda, það sé íslenzkt, þá snerta þær ekki. á
því, — nema því að eins, að þeim sé sagt, að það hafi komið með
þessu eða þessu skipi, og sé úr dönsku, ensku eða þýzku garni, og
afarlaust prjónað eða »heklað«, sem allraónýtast; að það geti háldið
í mánuð, er alveg nóg. I’að er nú reyndar engin von, að þær vilji
bera utan á sér neina flík úr fslenzkri ull, því óhætt er að fullyrða,
að fáar sveitastúlkur geta verið þektar fyrir að klæðast í aðrar pijón-
skyrtur inst klæða, en þessar silunganetsskyrtur, sem fult er af í sölu-
búðunum, flegnar ofan á axlir og ermalausar. En konur, sem hafa
meiri menningu, en að vera hálfmentaðar, klæðast flestar íslenzkum
ullarskyrtum, án þess að bera kinnroða fyrir.
í’essar áður nefndu snúrur, er ýmist voru stímaðar.eða krílaðar,
voru hafðar til að leggja með kragann á faldbúningnum gamla, sem
var kræktur með einum krók að framan. Flauel var í kraganum, og
stóð hann út f loftið, því pappi eða eitthvað stint var innan í. Svona