Eimreiðin - 01.05.1915, Blaðsíða 33

109
Á náttmáli svölu, er fálát og föl
þú fluttist á einstigið dulda,
þú vildir, ég rímaði vottorð um þig
með viðlagi útnyrðingskulda.
Eg gerði þá úrlausn, að gæti ég eitt:
á gröf þína tunglsljósi strjála.
Peim geigar, sem búa við annir og ys
í öngþveiti baráttu-mála.
I laundjúpum svefni þú lýtur að mér
og leggur að orðhegi minni,
að hripa með stafbroddi hending á svell
til hugnunar minningu þinni.
Nú geng ég um svellin og gref í þau ljóð,
er gel ég þér, meykonan dána, —
og máni í skýjunum veður sinn veg —
þau vara — unz klakarnir hlána.
Á hélu þú mintist, og þá gaztu um það,
að þér væri frostrós við hæfi;
og hins léztu getið, að hefðirðu átt
með hretviðrum sambúð um æfi.
Og þetta er efnið, sem þú lézt í té,
og þar skildi eg framvegis halda, —
með fáskrúði vetrarins: frostrósa-voð,
þitt fjalbygða einrými tjalda.
»Og þá er ég hólpin í Fjallkonu faðm,
ef frostrósin skartar, að lögun,
og norðurljós kvika í námunda för
frá náttmáli yfir að dögun.«
8