Eimreiðin - 01.05.1915, Blaðsíða 32

io8
Er vindurinn þaut yfir veslingsins ból,
hann vakti upp gráthljóð úr flögum,
og enn á hann bergmál í gili og gnúp
frá guðlausum hörmunga-dögum.
Af heiðinni kom ég í Brynhildar bygð,
hún bjó þar í garðshorni þröngu. —
en nú er hún þaðan og gengin í garð
og getið að — því sem næst öngu.
í bygðinni þinni var brautarlaus mór
og bugðóttur stígur í halli
frá bæjunum, langs eftir steinóttri strönd,
um stórskornar rætur að fjalli.
Og þar lágu spor þín um móa og mel,
en mín yfir hraun og um sanda.
Og okkur varð starsýnt á öræfi lands
og útgrynni brimóttra stranda.
Og okkur var kunnugt um útburðinn þann,
sem urðina mátti ekki flýja, —
og veinin hans heyrðum, er vindurinn þaut
um vegleysur þrunginna skýja.
Pær myndirnar greyptust og mótuðust djúpt
í minningar-töflurnar okkar. —
Og þá var mér, barninu, þolrifja vant,
er þér voru útsprungnir lokkar.
Mér skjátlar að ná inn í hugmynda heim,
þó hygðist ég þangað að skunda,
að mála þig, Hildur, með lífi og lit
í ljósbrigðum horfinna stunda.