Eimreiðin - 01.05.1915, Qupperneq 38

Hégómagirni.
Eftir OLGU OTT.
»Hégómagirnin er undirrót alls ills.---Hégómagirnin leið-
ir menn í freistni — til ágirndar, og löngunar til að láta mikið á
sér bera, með því að berast meira á og hreykja sér upp yfir fá-
tæka meðbræður vora. — Hégómagirnin elur upp í mönnum eig-
ingirni og smásálarskap. — Gætið ykkar gegn hégómagirninni og
varist þið hana, því í uppsprettulind hégómagirninnar eiga margar
og miklar syndir sín upptök.«
Ungi presturinn, sem var að búa stúlkubörnin undir fermingu,
gerði hlé á ræðu sinni og leit á úrið sitt.
íPað er nú orðið svo framorðið, að við komumst ekki lengra
í dag. En hugsið þið nú dálítið um það, sem við höfum verið að
tala um; og berið þið svo foreldrum ykkar kæra kveðju mína.
Og gangið nú stillilega og rólega niður stigann, ekkert óðagot
né hávaða, — því annars er vísast, að fólk haldi, að eitthvað
hafi skort á sannan guðræknisanda hjá okkur.«
»Svona er hún þá lit, hégómagirnin hans,« hvíslaði Sigga að
Ellu, um leið og þær gengu samsíða út um dyrnar.
Ella sneri sér hálfönug undan, — Sigga gæti nú aldrei tekið
nokkrum sköpuðum hlut með alvöru. Ella skildi ekki í, hvers
vegna hún vildi vera að láta ferma sig.
Forstofan var bæði þröng og dimm, og þar var mikill troðn-
ingur, meðan þær voru að komast í yfirhafnirnar. Siggu fanst það
skelfilegt, að þar skyldi ekki vera svo mikið sem spegilmynd, svo
maður gæti látið almennilega á sig hattinn.
En þá kom hljóð úr horni hjá Önnu glókollu, og hún endur-
tók orð prestsins: >Hégómagirnin er undirrót alls ills.«
Siggu gat ekki skilist, að það væri neitt ilt í því, þó maður
reyndi að láta hattinn sinn sitja rétt á höfðinu á sér, eða að
maður þyrfti að líta út eins og úfin ugla, þó að maður væri að
ganga til prestsins. Og hún spurði í allar áttir út frá sér, »hvort
hún gæti nú látið sjá sig sona«. Svo stakk hún hendinni undir
handlegginn á Ellu og stakk upp á, að þær skyldu verða sam-
ferða.