Eimreiðin - 01.05.1915, Qupperneq 52

128
um en á íslandi, þar sem svo lítið er um auðvald og harðstjórn,
og alls ekkert hervald.
P. E. var fullkominn jafnaðarmaður, og trúði, eins og
þeir, á stórkostlega byltingu í mannfélaginu, bæði í andlegum
og veraldlegum efnum. Pess gæti máske orðið nokkuð langt að
bíða, en sá tími mundi þó koma, er kveða mundi við »hin kröft-
uga raust, sem kallar sitt föðurland viðstöðulaust af harðstjórum
himins og jarðar«.
»Eg trúi því, sannleiki, að sigurinn þinn
að síðustu vegina jafni;
°g þér vinn ég, konungur, það, sem ég vinn,
og því stíg ég hiklaus og vonglaður inn
í frelsandi framtíðar nafni.«
»Að vísu kann ferðin að verða þeim dýr,
en verður það þá ekki gaman,
er sveitin að landinu sólfagra snýr,
þars sannleiki ríkir og jöfnuður býr,
og syngur þar hósanna saman.«
»Og væri ekki gaman að vakna upp á ný
og vera á þeim gullaldar-dögum,
er hver maður segir, að þýið sé þý,
og þarf ekki að bannfærast kirkjunum í,
né hengjast að hegningarlögum.«
þ. E. elskaði sannleikann og trúði á nýja gullöld hans og
sigur. Honum fanst, að sér hefði verið kent svo margt ósatt
í æsku sinni (þó enginn hefði viljandi blekt hann), að »til þess
að skafa það alt saman af, væri æfin að helmingi gengin«.
»Og æskunnar menjar það meinlega ber,
sem mitt var hið dýrasta og eina; —
um síðuna þá, sem þar óskrifuð er,
ég ætla ekki að metast við neina:
mig langar að sá enga lygi þar finni,
sem lokar að síðustu bókinni minni.«
Paö hefði verið gaman, að geta minst á margfalt fleira í
kveðskap P. E., því kvæði hans eru svo efnismikil, að um þau
mætti skrifa heila bók. En rúm Éimr. er svo takmarkað, að vér
verðum að láta hér staðar numið, og vísa að öðru leyti til greina