Eimreiðin - 01.05.1915, Blaðsíða 54

130
En eins ber þó að minnast. Þó svanurinn sé floginn úr
hreiðrinu, er hreiðrið þó ekki autt. í því eru eftir tveir ungar,
og höfum vér fyrir satt, að annar þeirra sé söngfugl, dálítil
»sólskríkja«, er syngi
xæskunnar barnglaða, blíðróma ljóð,
sem biður þess sumarið: aldrei að líða«.
Á nú þegar hjá henni og bróðurunga hennar að vera komið
»hrímkalt haust — horfin sumars blíða« ? Ef íslenzka þjóðin
metur það ekki meira en svo, að hafa átt annan eins ljóðasvan,
eins og hann P. E., að hún telji það eftir sér, að sjá ungunum
hans borgið, unz þeir eru orðnir fleygir, þá er hún — — »úr
skrítnum steini«.
V. G.
Þorsteinn Erlingsson.
Flutt á minningarfundi Menningarfélagsins í Winnipeg um skáldið,
25. nóv. 1914.
þeim hefir lengi ruglast reikningsskil
í ráðsmensku við guð sinn, kirkju og stjórn.
Og yfirlit þitt eigi varð þess til,
að eyða tölum — jafna millibil.
Pær skildu, að rök þín sér ei voru í vil,
sem valdið rýrði og slökti brennifórn.-----------
Hve andans kyrking sárt það ekki sveið,
er sáu blindir — dauðir fundu til
við kraft þíns orðs, er sannleik lýsti leið
úr læðu dalsins upp í sólarheið.
— Er nakin hún í krókbekk karlæg beið
síns kalda dóms, sem heimti reikningsskil.