Eimreiðin - 01.05.1915, Síða 71

>47
má nefna »Beint í sortann« (bls. 22), og »Syndaflóðið« (80). »í há-
karlalegum« (71) er og ágætt kvæði, og eins »Hann stal« (sjá Eimr.
XXI, 23), »Hjá gálganum« (57) og mörg fleiri. En »það þýðir ekki
að þylja nöfnin tóm, og þjóðin mun þau annarstaðar finna« — með
því að kaupa bókina. Hún á það skilið, og menn mun ekki
iðra þess.
Um höfundinn vitum vér ekkert annað en það, að vér höfum
heyrt, að hann sé ungur trésmiður, ættaður af Homströndum, og
hafi lengst af æfinni verið smali, eins og síðasta kvæðið í bókinni,
»Snæljós«, líka bendir til. l’að hljóðar svo:
Einhverjir gletnir glampar .
glæða mín ljóð og móta,
snögt, sem um nótt á snjóum
snæljósin leiftra og þjóta.
Sviplítil upptök áttu
ómar í þessum brögum,
á erli við kvíaærnar
efst uppi í heiðardrögum.
Fann ég þar egg og unga
oftar en geymi í minni,
þar fann ég þetta hreiður
þrastar í hug mér inni.
Stundum, er sól og sumar
sál mína snertu kossi,
sæll yfir spökum sauðum
söng ég með læk og fossi.
En þá er hin svarta þoka
þreifaði á barns-lund minni.
kvöldrænir, kaldir strengir
knúðust í hug mér inni.
Látið nú þennan þröstinn
þjóta sem vind um eyra,
en eitthvað af vorsins vörum
vildi eg þið mættuð heyra.
Kunningjum kvæða minna
kveðjur ég öllum vanda, —
við karlmenn ég klingi skálum,
en kyssi ykkur, stúlkur, í anda.
Það væri nógu gaman að vita, hvort smalar annarstaðar mundu
lauma öðrum eins kvæðabálki ( bókmentasjóð sinna þjóða, eins og
þessi íslenzki smaladrengur. — Oss er næst að halda, að leitun
muni verða á því. En því meiri ástæða er fyrir oss, að hlúa að
slíkum fijóöngum, þegar þeir koma í ljós, og láta þá ekki kala í
frosti fátæktar og hjartakulda, heldur ylja þeim með sólgeislum mann-
úðar og mentunar, svo þeir geti náð fullum þroska og orðið sem há-
vöxnust tré í þeim andlega jurtagarði, sem jafnan hefir getið íslenzku
þjóðinni mesta frægðina út um allan heiminn.
V. G.
HENRYK SIENKIEWICS: VITRUN. Saga frá Krists dögum.
Árni Jðhannsson sneri á íslenzku. Rvik 1914 (Sig. Kr.).
Um sögu þessa eftir pólska skáldið þjóðfræga er ekkert annað
en gott að segja. Hún er einkar hugnæm, og þar sem hún meðal
annars lýsir jafnsögulegum viðburði og krossfesting Krists, og lætur
aðalpersónur sögunnar vera sjónarvotta að henni, þá er engin furða,
þó hún hafi fengið marga lesendur og átt miklum vinsældum að
fagna. Svo mun henni og fara í hinum íslenzka búningi sínum,
ekki sízt þar sem þýðingin er líka góð og hinn ytri frágangur allur
hinn snotrasti og vandaðasti.
V. G.