Aldamót - 01.01.1898, Blaðsíða 160

160
Kristjánsson og sjálfur hann. þegar Baldursbrá fékk
aö sjá ljós þessa heims, er höf. kominn í sjálfsmensku.
þaö er gott að vera duglegur í hverju, sem maður tek-
ur fyrir, einkum ef maöur er fyrirtækinu vaxinn. Hitt
er kallað að vinna fyrir gýg, ef einhver ver lífi og
kröftum til þess, sem hann ekki er maður til. Islenzk-
ar bókmentir eru lang-auðugastar af smákvæðum,
ýmislegum ljóðmælum. það er hin eina tegund bók-
mentanna, er vér höfum náð nokkrum verulegum
þroska í, svo vér þolum samanburð við stærri þjóðir.
Mentaður Islendingur ætti þvf aldrei að láta sér til
hugar koma, að gefa út safn af ljóðum eftir sig, nema
því að eins, að þau ljóð hefðu eitthvert verulegt gildi.
Vér eigum vissulega nóg af hagyrðingum; annar hver
íslendingur fæst meira og minna við að yrkja. það
er orðinn einskonar þjóðarlöstur að þykjast vera skáld.
Hjá þjóð, sem ekki er meira en 70 þúsund manns,
geta ekki verið mörg skáld; þau hvorki eiga né mega
vera mörg. það er óræktarmerki þar sem alt er löðr-
andi af fíflum og sóleyjum í túninu. Og það er and-
legt óræktarmerki hjá oss, að svo margir þykjast vera
skáld. Ef andlegur þroski kemst nokkurn tíma á
hærra stig hjá oss, breytist þetta. það er andlegu
þroskaleysi að kenna, að eldinum er ekki gefinn að
leikfangi allur hávaðinn af þeim kvæða-urmul, sem
verið er að prenta. Eg hefi oft óskað, að vér Islend-
ingar værum eins auðugir af öllu og skáldum. Ef
vér ættum eins mikið af þeim hæfileikum, sem stefna
í framkvæmdar- og fyrirtækis-áttina, væri vel yfir að
láta. Vér kæmum þá fleira til leiðar en vér gjörum.
— Ég get ekki að því gjört, fæ mig heldur ekki til að
hræsná, mér finst þetta skáld, sem orkt hefur Baldurs-
brá, muni vera fremur lítið skáld. Bjarni og Guðrún
var ekki annað en barnaleg eftirstæling, sem furða var
að mentuðum manni skyldi hugkvæmast að láta koma
fyrir almennings sjónir. Baldursbrá er undur veiga-
laus skáldskapur, sem lítil eign er í. Bækur höfund-
arins eru meinlausar, þær af þeim, sem ég hef séð, en