Þjóðviljinn - 24.12.1968, Síða 6

t'kipið var í höfn, en á sigl-
ingu vom petta hljóölátir og
gætnir meinin', sem vissu fuJl-
icomlega hvað gera átti þegar
skipstjórinn gaf fyrirsikipanir.
íslenzki fiskimaðurinn er fá-
gaetum kostum búinn, á breið-
um herðum hans hvílir velfsrð
þjóðarinnar.
Sigfingin út fjörðinn tók
nokikrar stundir og á meðan var
ráfað um þilfar og káetu; við
og við kom manni biundur á
brá, en aðeins anieð öðm aug-
anu. Með eftirvæntingu var
beðáð kallsins úr stýrisklefain-
um, fjögurra stafa orðsins
SÍLD, sem kæmi öllu á fileygi-
ferð og mönnum til að taka
rösklega til höndum. H'edður og
afkoma var í veði.
begar kaf.lið kom stukku 14
mienn yfir borðstokkinn. Hver
einstalkur kunni sikil á sínu
veriki í nótabátunum. Um það
var ekki að ræða að hægja á
vólinni, kastað var á fullri ferð.
Kannski hafðd önnur skips-
hcifln komið auga á síldartori-
una, en sú sem náðd fyrst að
siglla bátum sínum að henni og
kaslba nótinni hafði tryggt sér
foirgangsrétt. Nótin var tiltaek,
hvor bátur bar sinn helming.
Fjórir menn sátu undir árum,
tvieir vom tilibúnir að kasta
mótinni og stýrimaðurinn hafði
stjómina á hendi. Úr. stjórn-
klleifa bátsins gat skipstjórinn
fýligzt með sfldargöngunni og
þegar hann gaf mieriki var nót-
inni kastað úr báðum bátum og
sniör handtök höfð við að um-
lykja torfuna. Það reið á að
lclka hringnum eins fljótt og
köstur var og ná saman botni
nótarinnar með sérstökum bún-
aði áðúr en síldin kafaði og
hyrtfH í djúpið. Sem kunnugt er
ræður fo.rysta mikilu um göngu
siiHdarinnar. Uftist fomstusíld-
inni ekki á blikuna og stingi
sér breytir þessi gríðarstóri lif-
andi kökkur stefnu og kafar.
Sé foringinn svo vitlaus aðd’aita
aifltur upp á yfírborðdð getur
önnur skipshöfn reynt kast.
Kannski verður meiri heppni
með henni, eða þetta reynist
aðeins rosailjós á sjónum.
Þegar tekst að ná hinni gróf-
hreistmðu og spikfedtu síld f
niótihia sigilir móðurskipið á
hæglrd ferð að nótabátunum.
Vleiðin er trygg, en nú er spum-
ingin sem mestri eftii-væntingu
velldur: Hversu mikill er afí-
inn? 100 — 200 — 400 — 600
ef til vil 1000 tummur? Affa-
maigjn á borð við það sem síð-
ast var nefnt er sjaldgaeft, en
þó eikki dœmalaust. Ef við
reiknum með 300 síldum í tunnu
em mieð öðmm orðum 300.000
fisikar í 1000 tunna kasti. Slíkt
kiast heifðd gefíð í aðra hönd
20.000 diainsikar krónur sumarið
1925. Og þar sem alldr skip-
verjamir em ráðnir upp á afía-
hlut er Iiióst að þeir hafa ekk-
ert á móti því að láta hemdur
standa fram úr ermuim,
g — J ÓLABLAÐ
Við fómm hægt af stað. Vor-
um hálfnaðir með kvöld-
verðinn þegar kaliið kom. Hver
og ednn hafðá sitt verk að vinna.
Ákveðið var að ég flemgi að
reyna mig við érima á fremstu
þóftu í bátnum stjórmtoorðs-
megin. Þar var sdðam sæti mitt
um óátoveðinn tíma. Fyrsta
kastið mdstókst. Síldin stakk
sér aður en okkur tækist að
lcika nótinni.
Einn af vin.um Ingvam, skip-
stjóri á báti veisttan við okkur,
tilkynnti að h.ann toefði fengjð
sild. Um 9 leytið um kvöldið
var stefnan tekin vestur ábóg-
inn.
Það vom 23 menn um borð
í „Glaði“. AUir þúuðust, jafnt
skipstjóri sem hjálpark'okkur-
inn, aiUir vom jaflnir og þó
ekkiert agaleysi. Á sumrin þuríti
að sijálfsögðu ekki að stunda
veiðam-r af sama harðfe'ngd og
vetran. nuðina. Menn glödd-
ust vfir góða veðrinu, og það
var mikið sungið um borð. Inn-
a.n um og saimain við mátti
heyra góðar raddir, og oft upp-
hófst kappsöngur milli skipa,
þegar legið var við stjóra og beð-
ið eftir að síldin léti á sér
kræla. Aldursþrepin vwu mörg,
oft vom feðigar í sömu skips-
höfninnd, og manni skildist að
frændur væm margir.
Hinir fullorðinu meðal sikip-
verja vom alltaf fúsdr til
viðræðna og byrjuðu þá jaifn-
an á því að tala um Danmörku.
Þeir voru eikki óvinsamlegir, en
hinsvegar dálítið aðfinnslusam-
ir. Hvar héfldu Danirnir sig?
Dönslk fískiskip sáust nœr aldr-
ei við IsOandsstrendur — en
starf efltirlitsskdpanna var mik-
ilvægt — þegiar miaður rakst á
Dani í hafnairibœjunum,
maður undantekningarlítið ver-
ið viss um að þar væri á ferð
umferðarsali sem komdð hefði
með einu af skipum Sameinaða
gufuslripafélagsins, maður se®
vdldi gjama selja landsmönn-
uim barnavagroa eða skaftpotta,
— en var þetta nú karflmanns-
verik? Hvar voim dönsku ferða-
menmirnir? Danskt skemmti-
fei'ðaskip kom aldrei til lands-
ins, en fjöldinn allur af Banda-
ríkjamönnum, Englendingum>
Frökkum, Þjóðverjum cg Hol-
lendingum. Já, það var alveg
rétt, i Dantmöriku var átougi af"