Þjóðviljinn - 24.12.1968, Blaðsíða 44

aldavinar míns, svo sem þér er-
uð, heira Giovanni, í villu i
þessu tilliti, það kynni að verða
yður dýrt, þvi hver veit nema
þessi maður kunni einhvern-
tima að eiga vald á því hvort
þér lifið lengur eða skemur.
Sannleikurinn er sá, að þessi
hálærði herra Rappaccini er
betur að sér í sínum fræðum
en nokkur annar hér við há-
skólann, — en í Padua kynni
samt að finnast hans jafningi,
en annars enginn í gervöllu
þessu landi, en þrátt fyrir það
er ek'ki laust við að sumum
þyki maðurinn ekki alveg
gallalaus.“
„Og hvað miundi það vera
sem að honum er?“
„Er Giovanmi vinur minn þá
haldinn einhverjum sjúkleika
til líkama eða sálar fyrst hann
spyr með þvíh'kri ákefð um
þennan lækni,“ sagði prófess-
orinn brosandi. „En þá' er bezt
ég segi það: þeir .sem bezt mega
vita, segja að honurn sé annara
um vísindi sín en sjúklinga
sína. Sjúklinga sína skoðar
hann sem rannsóknarefni, og
annað ekki. Hann mundi fús-
lega fórna mannslífi — sínu
líka, ef þvl væri að skipta —
tjg hverju sem honum væri dýr-
mætt, ef það gæti bætt þó ekki
væri nema sern svaraði must-
arðskorni við þekkingu hans.“
„Þetta þykir mér Ijótt til frá-
sagnar,“ svaraði Guasconti, og
minntist nú jafnframt þeas
hvernig Rappaccini haifði kom-
ið honurn fyrir siónir: þurr og
kaldur og afburða skarplegur.
„En samt sem áður, kæri pró-
fessor, • er þá tilgangur hans
ekki góður í sjálfu sér? Eru
þeir ekki alltof fáir, sem elska
vísindin vísindanna vegna?“
„Síður en svo,“ svaraði pró-
fessorinn, „að minnsta kosti
ekki nema þeir hafi þá heil-
brigðari skoðun á heilbrigði og
heilnæmi en hann virðist hafa.
Það er skoðun hans að öll efni,
sem í sér hafa fólginn læknandi
knaift, hafi einnig í sér það
sem við köllum jurtaeitur. Þeiss-
ar eiturjurtir ræktar hann
sjálfur, og sagt er að honum
hafi tekizt að skapa þannig
eitur sem sé miklu megnara en
nokkuð annað sem þekkzt hef-
ur, og náttúran sjálf hefur
framleitt. Satt er það að herra
doktorinn gerir minna ógagn
með þessari uppgötvun sinni en
ætla mætti. Við og við hefur
honum raunar tekizt að lækna
sjúka á undursamlegan hátt,
það skal óg játa, en þetta er
líklega ekki annað en tilvilj-
un, og á ekkert skylt við hitt,
þegar sjúkleiki versnar hjá
honum og hann deyr, og skul-
um við segja, herra Giovanni,
að þetta sé honum að þakkar-
lausu.“
Giovanni hefði að líkindum
tekið þessari ræðu með dálitlu
salti ef hann hefði vitað það
sem, alkunnugt var, að beir
doktorarnir, Baglioni og Rap-
paccini, höfðu lemgi átt í ill-
vígri samkeppni, og var al-
mennt álitið, að hinn fyrrnefndi
hefði beðið skarðan hlut í þeim
viðskiptum. Ef lesandinn skyldi
kjósa að dæma siálfur í máli
þessu, vildi ég ráða honum til
að kynna sér smárit nokkur
prentyð með gotnesku letri, sem
geymd eru í læknisfræðideild
háskólans i Padua.
„Ég veit ekki, hálærði próf-
essor,“ sagði Giovanni, eftir
að hafa hugleitt svolitla stund
það sem prófessorinn sagði um
hinn mikla áhuga Rappaccinis
á visindum, „ég veit ekki hve
mikils þessi læknir metur vís-
indi sín, en eitt er þó sem
hann metur meira, og það er
dóttir hans.“
„Jahá!“ hrópaði prófessorinn
og hló. „Það stóð ekki á því.
Enda engin furða, allir ungir
menn í Paduia vita að hún er
til, eða réttara sagt, vita varla
af öðnu en henni. Sjálfur veit
ég ekki annað frá henni að
segja en það, að Rappaccini
hefur kennt henni fræði sín
heldur betur, það má segja að
hún sé þegar orðin fær um að
Hafnfirbingar!
Eflið samtök neytenda. — Verzlið við
kaupfélagið. — Gerizt félagsmenn í
kaupfélaginu.
Gleðileg jól. — Þökkum viðskiptin á árinu
sem er að líða.
Kaupfélag Hafnfirðinga
taka Við prófessorissitöðu, þessi
kornunga fallega stúlka. Lí'k-
lega ætlar hann henmi sæti mitt
þegar ég fell frá. En svo fer
líka af þessu annar orðrómur,
sem ekki er vert að hafa eft-
ir, eða að ljá eyra. Og nú skul-
um við, herra Giovanni, fá okk-
ur teyg af Tárum Krists.“
Giovanni sneri heim góðglað-
ur af víni piófessorsins, og fyr-
ir hugskotssjónum hans svifu
ýmsar myndir, sem áttu sér
upptök í tali prófessorsins um
dóttur Rappaccinis. Á leiðinni
vildi svo til að hann kom að
blómabúð og þar keypti hann
sér vönd af fallegrum blómum.
Þegar hann var kominn upp
í herbergi sitt, settist hann við
gluggann, þar sem hann gait
séð vfir garðinn, án þess að
vera séður. Hann sá engan
mann. og allt var hljótt. Blémin
f Parðinum hlógu við sól, en,
við og við var sem þau kink-
uðu kölli hvert til annars, eins
og milli þeirra væru góð og
skemmtileg kynni. I garðim'm
miðjum og í vatnsþrónni miðri
greri þessi stórkostlega jurt,
aldöggvuð eins og hefði
hún skrýðzt perluskrúði, sem
glitraði og skein, og endurspegl-
aðist, glitið af tæni yfirborði
vatnsins. Fyrst er hann leit út
í garðinn, var þar, svo sem
fyrr var sagt, enginn maður.
En brátt fór að grilla í kven-
mann bak við gömlu, skraut-
legu dyrnar o*g svo sem Gio-
vanni hafði að hálfu vænzt, að
hálfu óttazt, kom hún fram og
gekk niður stiginn og andaði
að sér ilmi jurtanna, eins ag
væri hún ein af beim fomu
furðuverum sem lifðu á enigu
nerna ilmi blóma. En Gi'ovanni
varð frá sér numinn að sjá
hve langt fegurð hennar fór
fram úr því sem hann hafði
minnt, og þótti honum sem
lýsti hún oí fegraði allt um-
hverfið því skini sem frá hervni
streymdi, einkum bó þessa hálf-
dimmu götu, sem hún gekk.
Nú sá hann betur í and'it
henni, sá hve góðleg hún var og
falslaus. en það hafði hann
ekki séð fyrr. t>g hann fór að
hugsa um bað hvem mainn hún
mundi hafa að geyma. Auk
bess varð honum nú liósara en
áður hve undariega keimlíkt
var með þeim, stúlkunni og
iurtinni fögru með blómunum,
sem drúptu yfir vatnsborðinu
og engu líktust fremur en dýr-
indis geimsteinum, ag svo virt-
ist sem engum væri það liós-
ara að henni, enda hafði hún
samið skart sitt og klæðabu"ð
sinn eftir jurtinni. bæði lit
og snið.
Þegar hún náleaðist runrian
breiddi hún út báðar hendur,
eins og í hrifningu, og faðmaði
svo jurtina að sér svo áknft
að hún hvarf að hálfu í laufið
og björtu lokkamir { bióma-
slrrúðdð.
,.Gef mér'" laft að anda, svst-
ir,“ sagði hún við runnann,
„því ég ætla að kafna í loft-
44 — JÓLABLAÐ