Þjóðviljinn - 24.12.1968, Síða 48

British Museurn í London. Aðalinngangur og forhlið safnbyggingarinnar miklu.
EIN LÍTIL KATTARSAGA
Vorn-egypzk steinmynd.
„— Einn af starfsmönnum
British Museum var köttur. Af
honum verð ég að segja, enda
hefur Slr Wallis Budge, yfir-
maður egypzku og assyrisku
deildarinnar ritað ævisögu hans.
Ekki veit ég til, að nokkurann-
ar köttur í heiminum hafi orð-
ið svo frægur, að vísindamaður
sýndi honum slíkan sóma.
Einn dag gekk Sir Wallis of-
an tröppurnar frá súlnagöngun-
um, sem eru forhlið British
Museums. Þá kom köttur, sem
hann hafði aldrei séð, með kett-
ling í kjaftinum, lagði hann
fyrir .fætur hans og hljóp burtu.
Vísdndaimaðurinn tók á sig bá á-
byrgð, sem kisa lagði á herð-
arhonum, og ól kettlinginn upp,
vel og vandlega. Þegar hann
var fullorðinn, hafði Sir Wallis
hann með sér í hinu mikla
safni. Fann hann fljótt, að hann
var gjörólíkur öðrum köttum.
Ótilkvaddur tók hann að sér
að vera dyravörður. Við flest-
alla þá frá öðrum löndum í
heimi, sem leituðu fróð'eiks í
safninu, var hann góður og
strauk sig upp við þá- Hann
malaði, t.d. bogar ég klapnaði
honum. En við fáeina menn var
hann úfinn, hvæsti og lét illa.
Sir Wallis sagði, að hann sæi
utan á mönnum innræti þeirra,
væri úfinn við þá, sem eftir
hans kattarviti, byggju yfirein-
hverju illu.
Kisi fékk að sofa á næturn-
ar innan uim 6 miljónir bóka á
safninu, þvi vart hafði orðið
við mýs. Vaidi hann sér þá
stórar bækur, innbundnar f
mjúkt leður, til að sofa á, en
aldrei sást, að hann hefðd sett
klærnar í bók eða skemmt hana.
Aftur á móti fundust opnar
bækur, sem enginn nemia hann
gat hafa flett upp á næturþeli,
en sagt er að kettir sjái eins
vel í myrkri og dags-birtu. Voru
stundum svo mikil brögð að
þessu, að starfsmenn safnsins
spurðu á morgnana:
,,Hvað hefur Mike“ — svo hét
hapn — „verið að lesa í nótt?“
Meðal bóka, sem hann fíetti
upp, voru stórar bækur, með
myndum um trúarbrögð Egypta.
Mike drap afllar mýs, en át
þær ekki, því að hann var
matvandur.
Sir Wa.llis tók eftir því, að
Mike fór stundum kró'kaleiðir
inn í egypzku deildina, settist
fyrir framan kattgyðju og sat
um stund 'í hugleiðingum. Fór
Sir Wallis þá að gefa Mike
þann mat, er gefinn var hedl-
ögum köttum á Egyptalandi fyr-
ir 3000 árurn. Þá held ég nú, að
Mike hafi malað. Nú loksins
skildi vísindaimaðurinn hvers
kyns var, og Mike varð smám
saman mesta átrúnaðargoð í
safninu. Var hedtið á hann eins
og Strandarkirkju — og gekk
efitir.
Frægð hans barst nú um alla
Evrópu, Asíu og Ameríku, þvl
menn þaðan kcmu á safnið og
kynntust Mike. Mér var hann
góður og tryggur alla ævi. Eft-
ir 20 ár fánnst hann einn morg-
un örendur á dýrindisbók.
„Eg vildi, að ég gæti enft eitt-
hvað af þeim fróðleik, sem Mike
hefur öðlazt í safninu", sagði
einn starfsmeður safnsins.
Sir Wallis Budge ritaði ævi-
sögu vinar síns: „The life of
Mike, the Museum Cat“.
Mike kom á safnið sem kett-
lingur f febrúar 1909 og dó f
febrúar 1929. Sir Wallis segir:
„Nú er hann farinn aftur í
heimkynni sín á Egyptalandi.
Hvemig ætli honum hafi litizt
á heiminn á 20. ödd?“
Allir, sem þeikktu Mike, sökn-
uðu hans. Sir Wallis hefur gróð-
ursett egypzkar jurtir á gröf
hans í garði sínum.
Ævisaga Mike’s seldist upp
sama dag og hún kom út. Eins
hefur farið i hvert sinn og hún
var endurprentuð . .
ÚR ÆVIMINNINGUM DR. JÓNS STEFÁNSSONAR
48 — JÓLABLAÐ