Þjóðviljinn - 24.12.1968, Síða 70

þessu sólskini, og að mega
grípa í svip hennar það leynd-
armál sam hanin áleit vera lyk-
il að skilningi á lífi sín sjálfs.
En nú var í stað þess alls ekki
annað sem hrærðist í brjósti
hans en einhver óskiljanleg ró-
semi. Hann leit í kringum sig
til þess að gæta að því hvort
feðginin væru viðistödd, annað
eða bæði, og þegar hann sá að
svo mundi ekki vera, fór hann
að aðigæta jurtirnar.
Það fór sivo, að honum líkaði
ekki að sjá neina þeirra, feg-
urð þeirra virtist ivonum of-
skratíí, og eitthvert óeðli í öllu.
Hver nunni var þannig, að
maður sem rekizt hefði á þetta
á göngu sinni úti í skógi, hefði
þegar staldrað við til að skoða
hann og undrast, oig jafnvel að
fælast við, eins og ómennsk
augu væru komin að stara á
hann út úr þykkninu. Við aðrar
hefði aðkomumanni orðið
hverft, svo undarlega kynbland-
aðar sem þær virtust vera, og
lfkt og framinn heifði verið
hórdómur og sifjaspell og of-
beldi gegn náttúrunni með
þessari blöndun, og að guð
hefði engan þátt átt í þessu
verki, heldur væri það sprottið
af sjúklegum hugarórum manns,
að skraut þeirra, litur og ilmur
væri andsnúningur réttrar feg-
urðar. Líklegast þótti honum að
þær væru fram komnar við
tilraunir doktorsins til að skapa
ný afbirigði jurta, og í eitt
skipti eða tvö hafði honum tek-
izt að æxla saman tvær jurtir
eða fleiri, sem hver fyrir sig
var hin fegursta, og gera úr
þessu ógeðslega og hættulega
eiturjurt.
Af öllum juirtunum í garð-
inum voru aðeins tvær, sem
Giovanni þekkti, og hann vissi
að þær voru báðar eitraðar.
Meðan hann var að virða þetta
fyrir sér og hugleiða það,
heyrði hann skrjáf í silki, og
þegar hann leit við, sá hann að
Beatrice var að koma á móts
við hann heiman úr húsinu.
Giovanni var á báðum átt-
um um það, hvort hann ætti
heldur að beiðast afsökunar á
því að vera kominn inn í garð-
inn, eða að líta swo á, að
honum hefði raimar verið boð-
ið að koima þar, að hann væri
staddur þar 1 fullu leyfi doktors
Rappaccinis og dóttur hans, ef
ekki að ósk þeirra og vilja. En
Beatrice tók frá honum allan
efa, þegar hún kom, enda þótt
hann fengi ekki úr því skorið
hvort heldur var, aif því sem
hann hafði getið sér til. Hún
kom gangandi léttstíg eftir
stígnum, og þau hittust við
brotna gosbrunninn. Hann sá
undrun í svip hennar, samt
birti yfir honum af góðvild
og ánægju.
„Þér eruð blómavinur, t>g
þér þekkið vel blóm, herra“,
sagði hún með tilliti til blóm-
vandarins sem hann fleygði
niður til hennar úr glugganum.
„Það er því engin furða þó
að yður hafi langað til að skoða
garðinn hans föður míns nánar.
Ef hann væri viðstaddiur, mundi
hann geta sagt yður ýmislegt
merkilegt um þessa runna, því
hann hefur eytt í það mest-
allri ævinni að gera tilraunir
á jurtunum héma og garðurinn
er hans heimur.“
„Og þór sjálf, ungifrú,'1 sagði
Giovanni, „sé það satt, sem
sagt er, þá eruð þér engu síður
heima í þessum hlutum en
hann, kunnið jafngóð skil á
fegurð þessara blóma og ilmi
og öllu eðli þeirra, sem hann,
og ef þér vilduð sýna mér þann
heiður og þá góðvild að segja
mér til um þau, skylduð þér
sanna, að ég ynði dágóður nem-
andi, og engu síðri en þó að
herra Rappaccini sjálfur kenndi
mér.“
„Fer nú þetta orð af mér?“
sagði Beatrice, og hió skærum
hlátri. „Er sagf að ég kunni
jafngóð skil á vísindum föður
míns og hann sjálfur? Ljótt er
að heyra! Nei, enda þótt ég hafi
alizt upp' innan um þessi blóm,
þekki ég ekki annað til þeirra
en lit þeirra og ilm, og stund-
uim finnst mér sem ég vildi
fegin vera laus við að hafa
þekkingu á þessu, ef þekkingu
skyldi kalla. Hér eru margar
tegundir blóma, og af þeim sem
fegurst mega teljast eru sum
sem ég hræðist að sjá. En fyrir
alla muni, herra, trúið ekki
þessu sem um mig er sagt.
Trúið engu um mig nema því
sem þér sjáið með eigin aug-
um.“
„A ég þá að trúa öllu því
sem ég hef séð sjáifur?" spurði
Giovanni með tilliti til þess sem
hann hafði áður séð gerast í
garðinum, og svo mjög hafði
fengið á hann. „Nei, ungfrú,
þér krefjizt of lítils af mér
Biðjið mig heldur að trúa öllu
því sem ég heyri yður segja.“
Svo virtist sem Beatrice skildi
hvað hann var að fara. Hún
kafroðnaði, en leit fast á Gio-
vanni og svaraði þessum vand-
ræðalegu aðdróttunum með
drottningarlegri reisn.
„Ég bið yður þess lflca,
herra,“ svaraði hún. „Reynið að
gleyma því sem þér hafið
ímyndað yður að hafa séð til
mín. Þvi þó að það kuinni að
vera rétt á yfirborðinu, gæti
verið að það væri það ekki í
sjálfu sér, en það sem Beatrice
Rappaccini segir er sannleik-
anum samkvæmt frá innstu
rótum. Þessu skuluð þér trúa.“
Hún ljómaði öll af ákefð og
Giovanni þótti sem orð hennar
væru ekki einungis sönn, held-
ur sjálfur sannleikurinn í ljóma
síoum. Og allt umhverfis hana
var í loftinu einhver ilmur, in-
dælil og höfgur ein bó hverfulil,
en samt bauð honum einhver
sá ótti af þessu, að hann borði
varla að draga andann. Ef til
vill stafaði þessi ilmu.r frá
blómunum, eða gat það verið
að það væri andardráttur stúlk-
unnar sem þessu olli, og svo
vafinn var þessum undarlega
ilmi, ein,9 og kæmi hann frá
hjarta hennar? Giovanni svim-
aði, ean svo leið það frá, og
honum fannst hann sjá f þess-
um skæru augum beint inn í
hjarta stúlkunnar. og hvarf
honum þá alluir efi og ó'ti.
VOLKSWAGEN-
EIGENDUR
Höfum fyrirliggjandi:
BRETTI - HURÐIR - VÉLARLOK
OG GEYMSLULOK
á Volkswagen í allflestum litum
SKIPTUM Á EINUM DEGI MEÐ
DAGSFYRIRVARA
FYRIR ÁKVEÐIÐ VERÐ
REYNIÐ VIÐSKIPTIN
BfLASPRAUTUN
GARÐARS SIGMUNDSSONAR
Skipholti 25 — Símar 19099 og 20988.
70 - JÓLABLAÖ