Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 02.02.1952, Qupperneq 63

63
tekt verklegra framkvæmda (jarðabóta), eða þá vinnsla úr
skýrslum kynbótafélaga, sæðingarstarf o. s. frv. Raddir hafa
heyrzt um það, að ráðunautarnir séu látnir vinna önnur
störf heldur en vera ætti. í stað þess að vera leiðbeinendur,
fengjust þeir mest við mælingar og úttektarstörf, er eigi
krefðust sérfræðilegrar þekkingar. Hér verður að gæta þess,
að vegna fámennis, dreifbýlis og takmarkaðrar fjárhagsgetu,
verðum vér að haga þessum málum nokkuð á annan veg
heldur en annars staðar tíðkast, og það er efamál, hvort
ráðunautarnir geta á nokkurn hátt náð betur til allflestra
bænda heldur í gegnum úttekt jarðabóta. Gefst þá jafnframt
tækifæri til að dæma um verkið, sem verið er að meta, koma
að ýnrsum bendingunr og leiðbeiningum og taka eftir
mörgu. Þeir, senr ræða um að ráðunautarnir eigi að heim-
sækja bændurna, einmitt þegar hin einstöku brrstörf eru
unnin og leysa þá úr vanda þeirra með persónulegri aðstoð,
virðast ekki gæta þess, að á unrdæmi hvers ráðunauts eru
nokkur hundruð bænda, dreifðir um stórt svæði, stundum
torsótt. Hin beina leiðbeining, þegar störfin eru unnin, gæti
því aldrei náð nema til sárfárra af heildinni og mundi verða
alldýr í framkvæmd vegna ferðakostnaðar. Sama er að segja
um tilrauna- og rannósknarstörf, að það er hverjum héraðs-
ráðunaut um megn að vinna þau að nokkru ráði. Bændurnir
verða sjálfir að gera sínar áburðarathuganir, eftir þeim
bendingum og aðferðum, sem ráðunautarnir gefa. Ráðu-
nautarnir geta svo safnað saman árangrinum og unnið úr
honum.
Efamál er, að enn sé tímabært að gera miklar breytingar á
ráðunautastörfunum. Þróun þeirra mála er enn of skammt
á veg komin til þess, að sagt verði hvaða tilhögun er hag-
kvæmust. Framkvæmdin verður einnig og á að fara nokkuð
eftir staðháttum og einstaklingum, því að það getur verið
mjög misjafnt hvaða fræðsluform hentar hverjum ráðunaut.
Of mikil skipulagning getur verið mjög varhugaverð og