Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 02.02.1952, Blaðsíða 66

66
lendingar eru fyrsta hafsiglingaþjóð veraldarsögunnar, fyrsta
þjóð hnattarins, er sigldi óttalaust, að öllu leyti sjálfbjarga
og af eigin hvöt, um ókannað úthaf þvert og endilangt. Þessi
hafsiglingaþjóð fann ný lönd í norðri og í vestri og suðvestri
heila heimsálfu, kannaði strendur þessara landa og reisti víða
á þeint íslenzka byggð. Þessir forfeður vorir gerðu sér svo
kunnar strendur Atlantshafsins norðan miðbaugs, að þeir
töldu víst, að Atlantshafið væri innhaf, er stæði aðeins á
einu svæði, um sundin vestur og norðvestur af Grænlandi, í
sambandi við „úthafið“, liafið, sem þeir þekktu fyrir sunnan
Asíu og vestan Ameríku. — En Island vantaði skipavið. —
Þessi heimssögulegu afrek unnu íslendingar ekki á eigin
skipum, — ef ég mætti svo að orði kveða —, heldur á skipum,
er smíðuð höfðu verið erlendis, eða úr erlendum viði, ef þau
voru smíðuð hér. Vér vorum alls ekki sjálfbjarga um skipa-
kost.
Ef á landnámsöld jurtanna hefðu borizt hingað nokkur
furufræ, mundu á láglendi og í dalbotnum Islands hafa verið
nokkrir barrskógar, er land vort byggðist. Þeir mundu ekki
hafa orðið uppétnir af búfé, og varla heldur hafa orðið aleytt
með öðrum hætti. Vér myndum hafa getað smíðað skip að
vild. Siglingar og verzlun Islands hefðu stöðugt haldið áfram
að vera í höndum vorrar eigin þjóðar. Hér hefðu risið upp
borgir og sú iðja, er þeim fylgir. Skipafloti landsins myndi
hafa orðið fljótandi brú fyrir fólksstraum útflytjenda frá Is-
landi yfir í lönd vor í Vesturheimi, er haldið hefðu stöðugt
áfram að byggjast, og samband þeirra við Island haldizt. Eng-
ar hungurplágur, lítil fátækt, engin verzlunaránauð og engin
pólitísk ánauð erlendrar þjóðar myndi þá hafa komið á land
vort. Fólksfjölgun þjóðar vorrar hefði þá varðveitzt og
margfaldazt, og Islendingar væru nú fjölmenn og voldug
stórþjóð í tveimur heimsálfum. Svona mjóu munar stundum
milli gæfu og ógæfu, rnilli allsnægta og örbirgðar, milli lífs