Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 02.02.1952, Qupperneq 15

15
eftirlit með tilraunastörfum, annast um útvegun á vörum
þeini, sem Rf. hafði útsölu á, flytja erindi um búnaðarmál
og leiðbeina mönnunr í hvívetna í jarðyrkjumálum. Þetta
kæmi þó því aðeins til framkvæmda, að breppabúnaðar-
félögin fullnægi skilyrðum 7. greinar og sýslurnar greiði ár-
gjald til Rf., er ekki sé lægra en 50 aurar á hvert býli.
Félagsdeildirnar skyldu starfa áfram, en nú þurfti ekki
nema 10 menn til að stofna félagsdeild.
Mað lagabreytingu þessari færði félagið stórkostlega út
starfssvið sitt. Það er nú orðið samband allra búnaðarfélaga
fjórðungsins, og hefur tekizt á hendur eftirlit með jarðabóta-
framkvæmdum, og miklu víðtækari leiðbeiningastarfsemi en
áður var, jafnframt því sem það nú er skuldbundið til að
hafa bönd í bagga með starfsemi búnaðarfélaganna. Stefán
Stefánsson lýsir markmiði þessara nýmæla svo: „Þau miða í
þá átt að koma öllum Norðlendingum í fastbundinn búnað-
arfélagsskap, koma innilegu sambandi og samvinnu á milli
allra binna mörgu smáfélaga, er öll bafa eflingu landbún-
aðarins — ræktun landsins — að markmiði, sameina þau öll
í eina lífræna félagsheild, þar sem hver félagi og félagsdeild
vinnur fyrir alla heildina og öll heildin fyrir hvern einn — í
einu orði: koma öllum Norðlendingum í eitt búnaðarfélag.“
Eitt merkilegasta nýmælið var ákvæðið um leiðbeininga-
starfsemina, sýslubúfræðingana, eins og þeir voru síðar kall-
aðir. Þeim var ætlað mikið og merkilegt starf, sem mun hafa
verið nýmæli þá í íslenzkum landbúnaði.
Enda þótt fjárhagur félagsins virtist vera treystur með
ákvæðunum um gjöldin frá búnaðarfélögunum og sýslu-
gjöldin, fór því raunar fjarri að svo væri. Kostnaðurinn við
framkvæmdir búnaðarsambandsins varð meiri en því gjaldi
nam. Og styrkurinn frá Búnaðarfélagi íslands hélzt óbreytt-
ur, þrátt fyrir stóraukið starfssvið félagsins. En enginn vafi
er samt á því, að þessi ráðstöfun var til stórmikilla bóta.
Félagsskapurinn varð fastari, og komst í nánara samband við