Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 02.02.1952, Qupperneq 59

Talað orð er ekki í miklurn hávegum nú orðið. Fjöldinn
allur nennir ekki að hlusta og festir illa í minni það, sem
hann heyrir, og ef hlustað er, þá er það gert fremur af skyldu
heldur en þörf. Utvarpið, það ágæta menningartæki, virðist
eiga drjúgan þátt í því að venja fólk af að hlusta. Þar af leiðir
að búnaðarfræðsla í útvarpi hefur ekki náð þeim árangri,
sem vænzt var og hefur, að því er virðist, reynzt fremur léleg
fræsðla. Útvarpið talar en enginn hlustar.eða man stundinni
lengur það, sem talað var, og það fer í vöxt þegar erindi eru
flutt í skólum eða fundarsölum, að fleiri eða færri lialda
uppi hrókaræðum samhliða fyrirlesaranum.
Fleira veldur því, að erindaflutningur nær verr marki sínu
heldur en áður var. Fámenni sveitanna gerir fundarsókn
örðugri en áður og tíminn, sem til umráða er á slíkum fund-
um, verður alltof skammur. Áður voru haldin fjölsótt bænda-
námsskeið, er vöruðu allt að viku, þar sem skiptust á erindi
og umræður, fræðsla og gleðskapur og jjóttu hinn bezti
skóli og mannfagnaður. Nú er aðeins hægt að flytja á slíkum
samkomum nokkur erindi um hádaginn, enginn tími tii fyr-
irspurna eða umræðna, því að fiestir námsskeiðsgestirnir
verða að vera heima á málum og vinna sín daglegu störf. Á
sama hátt gengur jretta á fræðslufundum búnaðarfélaga og
þó miður, því að þar fer fræðslan oft í handaskolum vegna
annara félagsstarfa. Þessa fræðslufundi sækja varla aðrir en
starfandi bændur. Þeir fara fram hjá unga fólkinu.
Helztu breytingar, sem til mála geta komið á fyrirlestra-
fræðslunni, eru þessar:
1. Innan hvers héraðs, alls staðar þar, sem því verður við
komið, á að velja fræðslumiðstöðvar, þar sem fyrirlestra-
fræðslan fer aðallega fram, og sæta síðan færi, þegar sam-
gönguskilyrðin eru bezt og annríki í sveitunum tiltölulega
minnst, að framkvæma þessa fræðslu. Vegalengdirnar skipta
rniklu minna máli nú heldur en áður var. Þessi fræðslustarf-
semi yrði þá ekki lengur sérstaklega bundin við hreppa eða