Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 02.02.1952, Side 75

sumarhagar sauðfénaðarins. Og það er þessi hluti lands vors,
sem harðast er orðinn úti af uppblæstri og örfoki og mest
ríður á að bjarga frá því að verða alveg algerð gróðurmoldar-
laus eyðimörk. Þessum landssvæðum þarf að bjarga. Það er
alls ekki hið eðlilega ástand þessara landssvæða að vera eins
og þau eru í dag: uppblásin leirflög, melar, skriður, eyði-
sandar og gróðurmoldarlitlar eða alveg gróðurmoldarlausar
grjótauðnir. Eðlilegt ástand þessara svæða er að vera gróin
ræktuðu töðugresi, skýldu með lágvöxnum laufskógi eða
kjarri sem yfirgróðri. En vér erum orðin svo vön viðurstyggð
eyðileggingarinnar, að vér hugsum ekkert út í þetta og finnst
það eðlilegt, að útlit landsins sé eins og það kemur nú fyrir
sjónir.
Þegar herir erlendra árásarþjóða gera innrás á friðsæl lönd
og breyta þeim í auðn með báli og brandi, þá er gripið til
vopna gegn óvinunum og eyðileggingunni. Æskulýður lands-
ins og hver vopnfær maður er kallaður undir fánana. Sjálf-
boðaliðar koma hópum saman. Allir leggja sínaýtrustukrafta
fram, og enginn skerst úr leik — og ekkert er til sparað. Þá
er ekki spurt um það, hvort verkið borgi sig, ekki um það,
hvort vörn landsins sé gróðavænleg eða ekki. Vörn landsins
er líf þjóðarinnar eða dauði og hátt hafin yfir allan prósentu-
reikning. Og guð veri raunar lofaður fyrir það, að eitthvað
æðra er til en bollaleggingar um hallarekstur eða gróða.
En náttúrueyðilegging sú, sem herjað hefur á land vort
og breytt hefur því að mestu leyti í auðn, herjar látlaust á
það og breytir því æ meir og meir í fullkomna auðn, er hún
ekki eins skæð og erlendur óvinur, sem herjar með báli og
brandi?
Ég skal ekki mæla þeim ræningjum bót, er fara með báli
og brandi. En þeir láta ekki lítið yfir sér. Það lýsir af eldum
þeirra, er byggðin brennur. Fallbyssuskothríð þeirra og
sprengjuregn er hávaðasamt, og aftökuskothryðjur á ættjarð-