Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 02.02.1952, Qupperneq 78

78
trjáfræi, sáningarvélum og öðrum útbúnaði og með beztu
mögulegri leiðsögn og stjórn hefji þann landvinning, að
græða upp auðnir landsins og bjarga því, sem bjargað verður
af því, frá að verða að gróðurmoldarlausri grjótauðn og al-
gerðri eyðimörk.
Auðvitað mundi kosta of fjár að koma upp slíku land-
varnarliði og starfrækja slíka herferð gegn eyðileggingu
landsins. En svo er um allar herferðir, einnig þær, sem til ills
eins eru farnar. En hvað kemur svo í aðra hönd? Vonandi
ekkert minna en það, að landinu verði bjargað. En menn
skyldu forðast að líta á þetta mál sem reikningsdæmi eða
jafnvægisreikning um tap og gróða. Það er ekkert reiknings-
dæmi fyrir þjóð eða einstaklinga, hvort þeir eigi að lifa eða
drepast. Menn „klóra ekki í bakkann“ af reikningslegum
ástæðum. Og þótt það sé eflaust reikningslegt gróðafyrirtæki
að gróðursetja Sitka-greniskóga á frjósama jörð á láglendi,
er hætt við, að það yrði ekki reikningslegt gróðafyrirtæki
á þessari líðandi stundu að breyta uppblásnum, örfoka og
gróðurlausum auðnum hálendisins og fjallanna í lágvaxinn
laufskóg, þótt ekkert sé nauðsynlegra og sjálfsagðara en að
bjarga landinu frá því að verða að algerðri gróðurmoldar-
lausri grjótauðn. — Það, sem kann að sýnast gróðavænlegt nú,
kann þó að líta út sem stórgróðafyrirtæki frá sjónarhóli síð-
ari tíma.
Þótt sjálfsagt sé að hefjast þegar handa í þessu landvarnar-
máli, er mér ljóst, að vegna fjárskorts, og vegna skorts á öllu
því, er til þarf, mundi ekki vera hægt að stofna þetta þjóð-
varnarlið allt í einu, heldur smátt og smátt. Það þarf að
stofna flokka sjálfboðaliða út um land sem byrjun þess, sem
koma skal. Önnur eðlileg byrjun væri að stytta námstíma
skólanna haust og vor, og taka efri bekki barnaskólanna og
alla bekki framhaldsskólanna í þjóðvarnarliðið þann tíma,
haust og vor. Væri engum mein að því, þótt nokkuð félli nið-