Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1975, Blaðsíða 11

grastegunda, þ.e. samræmið í niðurstöðum minnkaði ekki,
þó að rannsakaður væri fjöldi mjög mismunandi tegunda,
eins og gerst hafði í fyrri aðferðum. Síðan hafa verið gerðar
margar rannsóknir á því, hve nákvæmlega er hægt að áætla
raunverulegan meltanleika grasfóðurs með þessari aðferð,
og hún hefur sífellt reynst hreinum efnagreiningum betri9.
Raunar er þessi aðferð orðin eins nákvæm og búast má við;
skekkjur í viðmiðunaraðferðinni (in vivo aðferðinni) eru
töluverðar, og þær setja að lokum nákvæmni í samanburði
þessara tveggja aðferða sín takmörk.
H. Aœtlun á fóðurgildi grasfóðurs út frá meltanleikamœl-
ingum.
Fóðurorkuna, sem nýtist skepnunni til viðhalds eða afurða-
myndunar, er afar erfitt að mæla. Til þess þarf stöðugar
rannsóknir á heildarorku fóðurs og á orku úrgangsefna.
Slíkar tilraunir taka að minnsta kosti 16 vikur fyrir hverja
fóðurtegund1.
Margar rannsóknir hafa sýnt, að niðurstöður meltanleika-
tilrauna eru í góðu samræmi við magn nýtanlegrar orku
heyfóðurs. Athyglisverðar voru þær tilraunir, sem sýndu
hið nána samræmi milli nýtanlegrar fóðurorku og meltan-
leika lífrænna efna, eins og hann mælist með in vitro að-
ferðum10. Þar reyndist aðhvarfslíkingin vera:
Nkf = 0,034xD — 1,078; óvissa = ±8,3%
þar sem D er % meltanleiki lífrænna efna, mældur in vitro,
og Nkf er nýtanleg orka í kkal. til fitumyndunar í hverju
þurrefnisgrammi grassýnis.
Áætlanir á nýtanlegri fóðurorku byggðar á meltanleika-
tilraunum eru því mun nákvæmari en þær, sem byggjast á
hreinum efnagreiningum. Út frá fóðurorkunni má síðan
reikna fóðurgildið sem fjölda kílógramma heyfóðurs í
fóðureiningu (FE), því að reiknað er með, að 1650 kílókal-
oríur af nýtanlegri orku jafngildi 1 fóðureiningu til fitu-
myndunar.
13