Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1975, Blaðsíða 94

nú inn með Heljardalsfjöllunum. Ekki höfum við nema
skammt farið, er við komum á tófuslóð. Hér hefur tófa
grafið niður á rjúpuhræ. Nagað beinin og síðan haldið í
suður — lengra inn á öræfin. Mér flýgur í hug orðið, fjalla-
refur. Þetta eru fyrstu merkin sem við sjáum um líf í heið-
inni. Þegar við komum austur í Lindar, þar sem Heljar-
dalsáin beygir norður með Stakfellinu, sjáum við að trú
gömlu mannanna um haga í Heljardal lætur ekki að sér
hæða. Það eru snapir í Lindahorninu og á austurbakka ár-
innar. Sennilega stafar þetta af því að kaldavermslið úr
lindunum, sem eru þarna margar og býsna stórar, heldur
ánni auðri og gleypir hún þá renningssnjóinn og þá nær
að rífa af bökkunum. Engin merki sjáum við þess að hér
hafi kindur verið. Við nemum hér staðar og Sigfús fær sér
bita. Enn hefi ég enga matarlyst, en er ákaflega þyrstur og
drekk dálítið af kaffinu, sem við höfum meðferðis. Þegar
við beygjum norður með Stakfellinu mætum við hríðinni.
Þetta er í fyrstu meinleysislegt dauðafjtik, en þegar við kom-
um norður á hraunbrúnina, sem er í miðjum Stakfellsdal,
er komin mokandi snjókoma. Það er blíðalogn og snjór-
inn bókstaflega hrynur úr loftinu. Stórar hvítar flygsur, eins
og dauð vængjabreið fiðrildi. Frarn undan er 8 til 10 kíló-
metra breið slétta, algerlega kennileitalaus, eins og nú er
háttað snjó og skyggni. Það er því betra að reyna að halda
réttri stefnu. Við þrömmum af stað. Færið spillist brátt og
ekki líður á löngu uns við erum farnir að vaða molluna í
miðjan legg ofan á skíðunum. Snjórinn klessist neðan í skíð-
in og hleðst ofan á þau og þau hætta að ganga. Okkur mið-
ar mjög hægt. Mínúturnar líða og verða að klukkustund-
um. Við tölumst ekkert við, en þumlungumst þetta áfram
hlið við hlið, álútir eins og tveir þreyttir hestar sem draga
sama plóginn. Það sést ekki neitt, ekki einu sinni tærnar á
skíðunum, þær eru á kafi í mollunni. Allt rennur saman í
hvíta glórulausa iðu. En loksins sjáum við þó eitthvað.
Eitthvað dökkt kemur svífandi á móti okkur. Þetta virðist
vera svo sem þrjátíu gráður ofan við sjóndeildarhringinn.
„Hvað er nú þetta?“ segjum við samtímis. En við þurfum
98