Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1975, Blaðsíða 92

Hávarðsstaðir happasetur,
hart þó falli margan vetur.
Fáar jarðir fita betur
fé á sumrum, engjaval
nóg í fögrum fjallasal.
Hver sem hirtni og manndáð metur
má þar verjast tjóni.
Ættgeng fátækt fylgdi þangað Jóni.
Við göngum inn heiðina. Fullur máni slær töfrabirtu um
fjöll og hálsa. Allt glitrar og sindrar í ólýsanlegri dýrð.
Mann furðar ekki á slíku kvöldi, þó forfeður vorir teldu
þetta heim álfa og annarra hulduvera. I austri gnæfir Græna-
vatnshnjúkur. Þar bjó útburður, sem lét í sér heyra þá er
veðrabrigði voru í aðsigi og varaði Hávarðsstaðabónda við,
er veður gerðust ótrygg. í kvöld lætur útburðurinn ekkert
á sér kræfa, svo búast má við að góðviðrið haldist. Við för-
um fram hjá Dimmagljúfri og Dauðagili. Skuggaleg nöfn.
En í veðurblíðu kvöldsins vekja þau þó engan ugg í brjóst-
um göngumanna. Brátt erum við komnir inn í flóann, þar
sem kofinn á að vera. Kofinn stendur á lágu holti vestan
Hávarðsdalsár og er stór sléttur flói að sunnan, vestan og
norðan við kofann. Við sjáum engan kofann, en það er
bunga á hjarninu. Það er kofinn. Hann er bókstaflega
fenntur í kaf á þrjá vegu, en frá suðurveggnum, þar sem
dyrnar eru, hefur stormurinn rifið geil og gengur okkur
sæmilega að komast inn. Þessi kofi er með torfveggjum en
járnþaki, að mestu þiljaður innan og allþokkalegt hús. I
kofanum er lítil kolaeldavél eða kabyssa. Hríðað hafði inn
með rörinu og stendur allmyndarleg snjókerling við elda-
vélina. Hennar dagar eru taldir, þegar við komum í kof-
ann og henni er í snarheitum mokað út. Næst er að kveikja
upp í eldavélinni. Það gengur vel. Tveimur haustum áður
en þetta var, höfðum við legið þokutepptir í kofa. Fórum
við þá austur í Dimmagljúfur og sóttum þangað tvo hest-
burði af surtarbrandi, sem þar er. Surtarbrandurinn er hinn
besti eldiviður, fljótur í eld og brennur með bláum hæg-
96