Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1975, Blaðsíða 70

Ályktanir og ábendingar.
í upphafi þessa kafla þykir rétt að gefnu tilefni að lýsa því
sem átt er við með súgþurrkun og hvernig súgþurrkað hey
á að líta út.
Súgþurrkun er það nefnt þegar hey með 35—45% raka-
magni er þurrkað með loftblæstri niður í 15—25% raka
á minna en 10 dögum.
Ágætlega verkuð hey með dæmigerðum súgþurrkunar-
einkennum er lýst þannig í grein Hjalta Gestssonar og fél-
aga árið 1950 og áður er nefnd: „Grænt, þungt, óbrugðið,
lyktargott og mjúkt“. Sé hey hirt meira eða minna hrakið,
sem er tiltölulega ólíklegt sé afkastageta súgþurrkunarinn-
ar í lagi, samkvæmt framansögðu, og möguleikar hennar
nýttir svo sem kostur er, verður heyið samt þungt. Þannig
má segja að ef í hlöðu finnst þungt hey, sem er óbliknað og
ómyglað með öllu, hvort sem það er vel eða illa verkað á
velli, þá eru á því ótvíræð súgþurrkunareinkenni.
Þá er rétt að snúa sér beint að því að rifja upp helstu
atriði sem hafa þarf í huga við að koma upp góðri súgþurrk-
un og beita þeim aðferðum, sem gefa þann árangur sem
áður er lýst.
Verkun á velli.
Höfuðatriðið hér er að biða ekki eða réttara sagt bíða aldrei
með samantekt og hirðingu eftir að heyið er hœft til súg-
þurrkunar. Hvert hámarksrakastigið kann að vera í hverju
tilfelli, sem hæft getur talist, fer eftir því hversu afkastamik-
il sú súgþurrkun er sem viðkomandi hefur. Hve langan tíma
tekur að heyið nái þessu marki er að sjálfsögðu misjafnt og
fer fyrst og fremst eftir tíðarfari. Eins og fram hefur komið
er það einn kostur súgþurrkunar hve fljótar gengur að heyja,
jafnvel hjá þeim, sem þó þurrka óþarflega mikið. Sá sem
bíður óþarflega lengi eftir að taka heyið og treystir um of á
veðurguðinn, hann notar ekki möguleika súgþurrkunarinn-
74