Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1975, Blaðsíða 91

reiðubúinn og reyndar tveir. Mótbýlingur minn Sigfús
Aðalbergur, var þegar til taks svo og Gunnar bróðir minn.
Nú stóð svo á að Gunnar var nýkominn sunnan úr Reykja-
vík, þar sem teknir höfðu verið úr honum hálskirtlar og var
hann engan veginn búinn að ná sér eftir þá aðgerð. Var ég
af þeim sökum mjög mótfallinn því að hann færi í þessa
ferð. Ég var að kenna í Laxárdal og fylgdist með undirbún-
ingi. Þegar það var ljóst að enginn fengist til farar með Sig-
fúsi, annar en Gunnar, brá ég á það ráð að ég hringdi í Þór-
arinn frænda minn í Holti og fékk hann til að kenna börn-
unum fyrir mig á meðan ég færi í eftirleitina með Sigfúsi.
Dreif ég mig nú heim og voru höfð hröð handtök við heim-
anbúnað. Héldum við nú fram í Hvamm. Föggur okkar
fluttum við á Garp gamla, gráum stólpagrip, sem við átt-
um bræður. í Hvammi fengum við til fylgdar við okkur
unglingspilt, Björn Sigfússon. Skyldi hann fylgja okkur svo
langt sem færð leyfði og fara með hestinn til baka. Þegar
við komum skammt inn fyrir Húsalækinn var færi fyrir
hestinn orðið mjög slæmt. Skyldi Björn þar við okkur, en
við tókum nesti okkar á bakið og stigum á skíðin. Hvorug-
ur okkar hafði stigið á skíði þetta haust og því óþjálfaðir
til skíðagöngu, en öllu vosi vanir, á besta aldri og búnir að
vera saman frá blautu barnsbeini og kviðum því engu.
Fljótlega sáum við að snjór mundi vera óvenju mikill.
Slétt var af öllum mishæðum og allir steinar í klakabrynju.
Hvergi sá á dökkan díl. Veður var hið fegursta og færi í
besta lagi. Við göngum rólega, viljum ekki þreyta okkur
fyrir morgundaginn. Við förum um á eyðibýlinu Hávarðs-
stöðum. Hér er sumarfagurt. Grösugir hvammar með blá-
gresisbrekkum og ilmjurtum. En nú gleðja ekki litfögur
blóm augu göngumannsins og ilmur heiðagróðursins fyllir
ekki vit hans. Allt er á kafi í snjó.
Síðasti bóndinn á Hávarðsstöðum var Jón Samsonarson,
föðurfaðir Sigfúsar félaga míns. Jón var skáld gott, og orti
meðal annars sóknarvísur um Þistilfirðinga, en þær voru
mjög í tísku um hans daga. Jón kvað svo um sig og býli sitt:
95