Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1987, Side 31

hallandi túnum en flötum. Á sandjarðvegi var uppskeran
mest, að jafnaði um 4300 Fe/ha, um 6-7% lægri á leir- og
móajörð og um 16-17% lægri á mýrajörð. Fall í uppskeru var
mest fyrstu árin eftri nýræktun en náði síðan jafnvægi og
hafði þá minnkað um 400 Fe/ha.
Eftirverkun af slætti og beit voru á þann veg að tún sem
voru tvíslegin árið áður gáfu einna minnsta uppskeru:
Uppskera Fe/ha
Einslegið + haustbeit....................................... 4150
Einslegið + haustbeit + vorbeit............................. 4020
Tvíslegið..................................................... 3420
1 lok skýrslunnar er lögð áhersla á að miklar sveiflur í
uppskeru séu aðallega vegna kalskemmda undir svellum og
vatni. Þessar skemmdir virðist mikið mega rekja til legu
landsins og eðliseiginleika jarðvegsins.
Ef við að lokum berum þessar niðurstöður saman við ís-
lenskar aðstæður vekur það athygli hve mikinn kalíumáburð
bændur í Norður-Noregi bera á tún sín, yfir 100 kg/ha af K.
Skýringin á þessu er e.t.v. sú að þarna er miklu meira um tún
á sandjarðvegi en hér á landi. Þá vekur athygli hve jarðir eru
litlar, að meðaltali aðeins á milli 10 og 20 hektara tún. Þá
vekur og nokkra athygli hve lítið er af illgresi sem algengt er í
túnum hér á Norðurlandi, svo sem varpasveifgrasi og haug-
arfa. En fyrst og fremst virðist þurrheysverkun fátíð saman-
borið við votheysverkun. Annars minnir þessi úttekt, og
reyndar einnig úttektin í Nordland, á niðurstöður sem við
getum fengið hér á Norðurlandi. Til dæmis kemur umfjöll-
unin um sveiflur í gróðurfari og uppskeru afskaplega kunn-
uglega fyrir, og er ekki ólíklegt að bændur á íslandi og í
norðurhéruðum Noregs eigi við mörg sameiginleg vandamál
að glíma.
HEIMILDIR
Noregs landbruksvitenskapelige forskningsrád.
Sluttrapport nr. 598. Engundersökelser i Troms og Finnmark.
3
33