Frjáls verslun - 01.05.1999, Blaðsíða 52

húnað™meTsZZZtm7rnrdÍrfertugt' Þáfór
WólamrT að
í atvinnu- og byggðamálum. „Ég vil sjá
ríkisvaldið skila okkur hér á Olafsfirði
hluta af því sem það er búið að taka frá
okkur. Það átti í fyrsta lagi aldrei
nokkurn tímann að leyfa það að útgerð-
in hefði allan kvótann í hendi sér. Það
átti í öðru lagi að veita ákveðið öryggi
fiskhúsunum og fólkinu í landi sem
skilar aflanum í verðmætum. I þriðja
lagi átti ekki að leyfa það að skip gæti
siglt í burtu með kvótann. Mér finnst
að það eigi að skylda kvótaeigendur
til að skilja hluta kvótans eftir í hverju
byggðarlagi til frekari atvinnuupp-
byggingar. Það er ekki rétt að menn
geti gengið í burtu með lífsbjörg
heils byggðarlags. Það er ekkert
sem réttlætir það.“ Þetta er Sæunni
kappsmál.
Hún bendir á hversu margir
keppist við að fjárfesta erlendis; flytja sem
mest fé úr landi, eins og hún orðar það, og
skapa þar með atvinnu í öðrum löndum
„og loka öllum fyrirtækjum hérna heima á
íslandi. Ég er viss um að eftír fimmtíu ár
hugsa margir með sér að þarna hafi verið
brjálað fólk á ferð. Ég og mín fjölskylda
ætlum okkur að skilja peningana eftir á
Ólafsfirði. Maðurinn minn áttí t.a.m. mikl-
ar eignir í Þormóði ramma-Sæbergi, en
hann notaði sinn hlut þegar fyrirtækið var
selt og settí hann í uppbyggingu hér með-
an hinir eigendurnir skildu ekki eftir
fimmeyring.“
Sæunn segir að það svelli í henni reiðin
þegar hún ræði þetta. „Það er réttlætanleg
reiði sem bærist innra með mér, réttlætís-
kennd og heilbrigð skynsemi. Við förum
öll héðan jafn snauð og við komum. En ég
fæ ekki séð hvað réttlætir það að skilja eft-
ir peninga í Mexíkó eða Kína; skapa þar at-
vinnu. Ég bara skil það ekki. Ég auglýsi
hér með eftir einhverjum sem skýri það
fyrir mér hvers vegna þetta sé gert meðan
verið er að rústa öllu hérna heima á Is-
landi.“
Svigna en brotna ekki í dag er hlutverk
Sæunnar að vera framkvæmdastjóri við
Hótel Ólafsfjörð en hún og eigin-
maður hennar keyptu hótelið fyrir tveimur
árum síðan. Hótelið er í þeirra eigu, það er
ekki hluti af Sæunni Axels, og um það er
hlutafélagið Brimnes. „Hótelið er verkefni
okkar í dag og við erum ákveðin í því að
byggja það upp sem hluta af ferðaþjónustu
í bænum. Það hafði verið lokað í eitt ár þeg-
ar við keyptum það, þrifum og máluðum.
Við hjónin tókum þá ákvörðun að láta slag
standa og ráðast í þetta verkefni og gerð-
um það upp við okkur að hérna á Ólafsfirði
ætluðum við okkur að bera beinin. Ef við
ætlum að byggja bæinn okkar upp verður
að vera þar hótel. Menn verða að gera sér
grein fyrir því. Það var ekki það að mig
langaði að fara að standa á hótelinu nætur
og daga að verða sextug. Það heiði verið
miklu ljúfara fyrir mig að taka aurana mína
og fara tíl Spánar eins og margir gera. En
við ákváðum að gera það ekki. Samt heyri
ég fólk lítið gleðjast yfir því að verið sé að
reyna að byggja Ólafsfjörð upp sem ferða-
mannabæ. Bæ sem á allt svo fallegt og hef-
ur upp á margt að bjóða. Frábæra aðstöðu
til skíða- og snjósleðaiðkunar, golfvöll,
íþróttahús og sundlaug. Hér að hægt að
rölta niður á bryggju og dorga, fara í sigl-
ingu um fjörðinn og brátt verð-
ur hægt að fara í siglingu um
vatnið og veiða í því.“ Þar á Sæ-
unn við siglingu á Ólafsljarðar-
vatni, en í tengslum við hótelið
er verið að byggja átta bjálkabú-
staði sem leigðir verða út og stað-
settir eru við norðurenda vatns-
ins, þ.e. inni í bænum. „Það sem
fyrír mér vakir er að reyna að
koma ferðamannaþjónustu á
Ólafsfirði á kortið en ég er ekki
viss um að ég lifi það að sjá hana
verða komna á reglulegt skrið.“
í gegnum tíðina hefúr Sæunn
fengið það orð á sig að hún eigi
Ólafsfjörð og sé að sölsa allt undir
sig í bænum. Um það segir hún að
þeir sem séu áberandi fái oft það orð
á sig sem þeir síst eigi skilið. Það
þyki henni erfiðast að sigla í gegnum
af öllu því sem hún hafi reynt „Hér er
ég fædd og uppalin, það þekkja mig allir og
ég fullyrði að það þekkir mig enginn að
illu. Ég geri mér ljósa grein fyrir því að all-
ir sem lenda í því sem mín fjölskylda hefur
lent í; að verða máttarstólpi 1 heilu byggð-
arlagi, þeir verða lamdir. Það verður bara
að kunna að taka því og láta sig ekki finna
of mikið fyrir spörkunum sem oft koma
þaðan sem síst skyldi.“
í framhaldi af þessu nefnir Sæunn að
eitt það sárasta sem hún hafi upplifað í
heimabæ sínum hafi verið þegar sonur
hennar, Ásgeir Logi, sóttí um stöðu bæjar-
stjóra í Ólafsfirði en hann er þar nú
bæjarstjóri. „Þegar Ásgeir Logi sóttí um
stöðuna, greindur, vel menntaður maður
sem vill vera í Ólafsfirði og byggja bæinn
sinn upp, fékk hann að heyra að það væri
allt í lagi með hann en það væru foreldrarn-
ir sem væru fyrirstaðan. Upprunann væri
ekki hægt að sætta sig við. En hveijir eru
foreldrarnir? Það er fólk sem er búið að
leggja allt í sölurnar fyrir bæinn sinn; opna
fyrir því fólki sem grét við dyrnar þegar
frystihúsinu var lokað.“ Sæunn er sár þeg-
ar hún talar um þetta. „Þetta situr eftir og er
það sem ég get ekki losað mig við. Það er
alltaf talað um kerlinguna, að HÚN hafi ætl-
að að troða stráknum sínum í stólinn. En ég
hef sagt á móti að HÚN hefur aldrei beðið
um bæjarábyrgð, aldrei á ævi sinni, og hví
skyldi hún fara að gera það núna þegar hún
er komin yfir hjallann. Þetta er svolítið öf-
ugsnúið. Maður stendur ansi berskjaldað-
ur fyrir þessum röddum og stundum
svigna ég, en brotna ekki.“ Sæunn hefst aft-
ur handa við hótelstörfin. S3
Fáir sérfræðingar
Fyrirtækið hefur byggst þannig upp í gegnum tíðina að þar innan borðs hefur
verið mátulega mikið af sérfræðingum.
Kvótinn og lífsbjörgin
„Mér finnst að það eigi að skikka kvótaeigendur tii að skilja
hluta kvótans eftir í hverju byggðarlagi. Það er ekki rétt að menn geti gengið
í burtu með lífsbjörg heils byggðarlags."
52