Morgunblaðið - 22.03.2001, Blaðsíða 57

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 22. MARS 2001 57
kennara unglingadeildar. Nú þegar
Magnús Jón er farinn hefur ljár
dauðans slegið þrjú yngstu þessara
sex.
Magnús hélt tryggð við Víðistaða-
skóla en ég fór í önnur störf. Ekki
skildi samt leiðir. Á þriðja áratug
störfuðum við saman í Alþýðubanda-
laginu, reyndar ekki alltaf sammála
og hvorugt lá á skoðun sinni í ein-
stökum málum. Grundvallarskoðan-
ir voru þó þær sömu og væri okkur
falið að vinna verkefni saman gekk
það vel, hvort sem um var að ræða
útmokstur á drasli eða uppstillingu í
stjórn. En við þekktumst í raun lítið
þrátt fyrir löng kynni. Þess vegna
hringdi ég ekki strax í Magnús Jón
þegar ég frétti af veikindum hans og
erfiðri baráttu við þau – og nú er
hann farinn og mistök mín verða
ekki bætt.
Ég hikaði við að hringja í Magnús,
þann Magnús sem stundum hleypti
engum í návígi. En þungu brýrnar
voru gríma yfir dugnaðarforki, at-
hugulum, skörpum og reyndum
Magnúsi Jóni sem ætíð var gott að
leita til þegar vanda bar að höndum í
pólitísku starfi. Nú nýtur krafta
hans ekki lengur við í Samfylking-
unni sem hann tók þátt í að skapa.
Hann sá snemma mikilvægi þess að
þau öfl sameinuðust sem tryggja
vildu frelsi allra með öryggisneti vel-
ferðarkerfisins, sameinuðust til þess
að hafa áhrif í stað þess að tryggja
andstæðingunum völd með því að
hnotabítast um hluti sem næðu hvort
eð er ekki fram að ganga eftir lýð-
ræðislegum leiðum.
Ekki var Magnús Jón alltaf þung-
brýnn og við fylgdumst með því
flokkssystkinin og vinnufélagarnir
þegar hann var að byrja að kynnast
Jóhönnu. Hann vissi hvað hann vildi
og Jóhanna stóð seinna við hlið hans
á hverju sem gekk. Hún hafði hrifist
líka enda voru þau tvö ótrúlega lík á
margan hátt, ákveðin og fylgin sér,
og kraftur Jóhönnu lagðist við kraft
Magnúsar og jók afl hans meira en
tvöfalt. Nú stendur Jóhanna á kross-
götum að nýju við lát maka. Sorgin
og söknuðurinn eru myrk en synir
Jóhönnu verða henni birtugjafar. Ég
sendi þér, Jóhanna, sonum þínum og
sonarsonum, dóttur Magnúsar Jóns
og öllum ættingjum hans einlægar
samúðarkveðjur. Þótt Magnús Jón
sé farinn lifa minningarnar.
Guðrún Bjarnadóttir,
form. Alþýðubandalagsins
í Hafnarfirði.
Samfylkingin í Hafnarfirði kveður
með söknuði í dag einn af dyggustu
félögum sínum, Magnús Jón Árna-
son, sem féll frá í liðinni viku, langt
fyrir aldur fram. Jafnaðar- og félags-
hyggjufólk í Hafnarfirði hefur misst
baráttumann fyrir betra samfélagi,
baráttumann sem aldrei gafst upp í
ræðu og riti, baráttumann sem gaf
mikið af sér til uppbyggingar í Hafn-
arfirði og í öllum þeim verkum sem
hann kom að.
Sú reynsla sem Magnús Jón hafði
af störfum sínum í skólum og af
félagsstörfum á vegum kennara og
víðar nýttist vel þegar hann var kjör-
inn bæjarfulltrúi fyrir Alþýðubanda-
lagið. Magnúsi Jóni fórst þá strax
einkar vel að koma frá sér vel mót-
uðum hugmyndum inn í það sam-
starf sem hann átti með bæjar-
fulltrúum Alþýðuflokksins og var
hann á þeim tíma formaður í vel
starfandi bæjarráði.
Magnús Jón var einn af dyggustu
stuðningsmönnum stofnunar Sam-
fylkingarinnar og var sú undirbún-
ingsvinna sem hann lagði fram ómet-
anleg í alla staði. Í undirbúningi
Alþingiskosninga vorið 1999 kom vel
í ljós áhrifamáttur Magnúsar Jóns
þegar tókst að sameinast undir
merkjum Samfylkingarinnar í fram-
boði. Hann tók þá sæti á framboðs-
listanum í Reykjaneskjördæmi og
tók virkan þátt í kosningabaráttunni.
Haustið 1999 sameinuðust fram-
boð jafnaðar-, félagshyggju- og
kvenfrelsissinna ásamt óháðum í
Samfylkingunni í Hafnarfirði. Magn-
ús Jón var stoð og stytta í stofnun
félagsins og starfaði fyrir Samfylk-
inguna í nefndum innan bæjarkerfis
Hafnarfjarðar. Síðastliðið vor kom
ennþá einu sinni í ljós hve Magnús
Jón var vel metinn er honum var fal-
ið að annast störf í uppstillingar-
nefnd fyrir stjórnarkjör í Samfylk-
ingunni á stofnþinginu í Borgar-
leikhúsinu. Magnúsi Jóni tókst þá að
ljúka málum þannig að öllum fannst
þær lausnir sem hann bauð óaðfinn-
anlegar.
Nýlega hélt Samfylkingin opinn
fund í Hafnarborg með formanni og
varaformanni flokksins. Flutti sá
fjölmenni fundur kraft og hlýju til
Magnúsar Jóns í þeim erfiðu veik-
indum sem hann stóð í. Það vita allir
sem þekktu Magnús Jón að æðru-
leysi hans og dugnaður hefur hjálpað
honum mikið í þeirri baráttu.
Um leið og Samfylkingin í Hafn-
arfirði kveður einn af sínum virkustu
félögum, félaga sem bar uppi hug-
sjónavinnu jafnaðar- og félags-
hyggjufólks, sendum við félaga okk-
ar Jóhönnu auk móður og
tengdamóður, barna, barnabarna og
systkina Magnúsar hugheilar sam-
úðarkveðjur. Þau hafa öll misst góð-
an dreng og við óskum þess að Guð
styrki þau í söknuði þeirra.
Með Magnúsi Jóni er genginn
einn sá vandaðasti og eftirminnileg-
asti maður sem við höfum kynnst.
Megi Guð vera með honum.
F.h. Samfylkingarinnar í Hafnar-
firði.
Gunnar Svavarsson,
formaður.
„Kenn oss að telja daga vora.“
Þessi orð helgrar bókar flugu um
huga minn, þegar ég fregnaði um
síðustu áramót, að Magnús Jón
Árnason, maður í blóma lífsins, að-
eins 53 ára gamall, hefði skyndilega
komið helsjúkur heim frá námsdvöl í
Bandaríkjunum. Hann er nú látinn
eftir skamma og erfiða sjúkdóms-
legu. Daga okkar vildum við öll geta
talið. Enginn veit þó ævina fyrr en
öll er og ef til vill fer best á því.
Við Magnús Jón Árnason sátum
saman í bæjarstjórn Hafnarfjarðar í
nokkur ár. Áður hafði ég heyrt hans
getið sem góðs íslenskukennara við
Víðistaðaskólann í Hafnarfirði, en
þekkti ekki til hans af eigin raun.
Kynni okkar hófust því fyrst í bæj-
arstjórn Hafnarfjarðar. Þar vorum
við pólitískir andstæðingar, hann
fulltrúi Alþýðubandalagsins, en ég
Sjálfstæðisflokksins. Oft tókumst við
á í ræðu og riti á þessum árum, eins
og ætíð hlýtur að vera í orrahríð
stjórnmálanna. Magnús Jón var
fylginn sér í málflutningi og sjálfsagt
létum við aldrei hvor annan eiga
neitt inni hjá hinum.
Á þessum árum okkar í bæjar-
stjórn kynntist ég Magnúsi Jóni all-
vel. Við sátum saman í bæjarráði í
fjögur ár, þar sem fundir voru
minnst vikulega. Bæjarráð fjallar
jafnt um hin stærstu sem hin
smæstu mál. Segja má, að þar séu
menn í persónulegu návígi, þar sem
hver og einn heldur á sínum málstað
um leið og hann verður að vinna að
lausn og niðurstöðu. Fundir geta
staðið tímunum saman og oft orðið
þreytandi. Þar reynir á menn og
stóryrði duga skammt. Enginn getur
kastað fram fullyrðingum og hlaupið
síðan af fundi. Menn verða að standa
fyrir sínu, en um leið að forðast sjálf-
helduna. Magnús Jón var einlægur
vinstrimaður og hélt fast á sínum
málstað. Mér fannst hann þó jafnan
reiðubúinn til að hlýða á sjónarmið
andstæðingsins, sem telja verður
kost á hverjum manni.
Það er ætíð álitamál, hvað rifja
skal upp í minningargrein. Ég læt þó
eftir mér að geta atviks frá um-
ræðum í bæjarstjórn, sem við Magn-
ús Jón minntumst oft síðar. Verið
var að ræða fjárhagsáætlun bæjar-
sjóðs og umræðum útvarpað. Magn-
ús Jón var að tala og ég næstur á
mælendaskrá. Hann var óvenju
langorður að þessu sinni, en kominn
að því að ljúka máli sínu. Þá vildi svo
til, að ég þurfti nauðsynlega að kasta
af mér vatni. Sá ég fram á, að Magn-
ús Jón myndi ljúka máli sínu á með-
an ég sinnti kalli náttúrunnar. Ég
yrði því ekki til staðar, þegar ég ætti
að taka til máls. Ég gekk því til
Magnúsar Jóns, sem sat öndvert við
mig í salnum, hvíslaði í eyra hans
hvernig á stæði og bað hann bless-
aðan um að halda áfram ræðunni,
þar til ég kæmi aftur. Magnús Jón
brosti, kinkaði til mín kolli, lengdi
ræðuna og allt fór vel. Daginn eftir
spurðu nemendur Magnúsar Jóns í
Víðistaðaskóla hann um þessar um-
ræður, sem höfðu verið nokkuð harð-
skeyttar á köflum eins og gengur,
þar á meðal á milli okkar tveggja.
Hann sagði þeim þá þessa sögu.
Nemendurnir urðu undrandi, að því
er Magnús Jón sagði mér síðar, yfir
því að menn, sem átt hefðu í hvössum
orðaskiptum, gætu verið svo mann-
legir í framkomu hvor við annan.
Ég rifja þessa sögu upp hér vegna
þeirra mannlegheita, sem hún geym-
ir. Það var einmitt hið mannlega í
fari Magnúsar Jóns sem ég mat
mest. Hann var vel greindur, víðles-
inn, ljóðelskur og unnandi íslenskrar
tungu. Hann var mikilhæfur kennari
og skólamaður. Utan hins hefð-
bundna orustuvallar stjórnmálanna
ræddum við oft þessi og önnur hugð-
arefni okkar. Það voru friðarstundir.
Þá voru vopnin kvödd.
Magnús Jón Árnason var fæddur
á Akureyri, en ól lengst aldur sinn í
Hafnarfirði. Hér var hann kennari,
yfirkennari, bæjarfulltrúi og bæjar-
stjóri og lagði víðar gjörva hönd að
verki. Að leiðarlokum minnist ég
hans með þakklæti fyrir góð kynni.
Við Sigríður sendum Jóhönnu Ax-
elsdóttur, eftirlifandi eiginkonu
Magnúsar Jóns Árnasonar, og ást-
vinum hans innilegar samúðarkveðj-
ur.
Árni Grétar Finnsson.
Síðla sumars árið 1987 áttum við
undirrituð, um 25 manna hópur á 14.
ári, að hefja nám í 8. bekk við Víði-
staðaskóla í Hafnarfirði. Því fylgir
alltaf spenna að byrja í skólanum en
meðal okkar fylgdi þessari skóla-
byrjun enn meiri spenna þar sem
nýr umsjónarkennari bekkjarins
yrði Magnús Jón Árnason, sem með-
al okkar var betur þekktur sem
„Maggi svarti“.
Af einhverjum ástæðum var uppi
þrálátur orðrómur í skólanum þess
efnis að Magnús þessi væri óskap-
lega strangur og það að lenda í hon-
um væri hreinasta martröð! Af þess-
um orðrómi höfðum við ekki heldur
farið varhluta og því ekki að neita að
sum okkar voru örlítið smeyk vegna
komandi vetrar, þótt engu okkar
hefði hann kennt áður.
Fyrsta skóladag þegar við mætt-
um í fyrsta tíma hjá Magga, eins og
við kölluðum hann alltaf, gerðum við
það sem við höfðum alltaf gert vet-
urinn áður, að vera á skónum í skóla-
stofunni. Maggi var þungur á brún
og horfði alvarlegur yfir hópinn.
Hann sagði ekki neitt og hafði ekki
einu sinni fyrir því að kynna sig.
Þegar við höfðum komið okkur fyrir
í sætunum og ró komin á var það
fyrsta sem Maggi sagði við okkur:
„Hvar eiga skórnir að vera?“ Það er
skemmst frá því að segja að við flýtt-
um okkur öll fram í fatahengi til að
fara úr skónum. Hugmyndir okkar
um Magga höfðu fengið byr undir
báða vængi og ekki laust við að sum
okkar hafi hugsað eitthvað á þá leið
að framundan væri erfiður og jafnvel
leiðinlegur vetur. Það reyndist al-
rangt.
Það er reyndar rétt að Maggi var
strangur, nógu strangur til að öðlast
virðingu nemenda og hafa góð tök a
bekknum. Þetta lærðum við að meta
sem góðan kost í fari hans, á þeim
tveimur árum sem hann kenndi okk-
ur íslensku jafnframt því að vera
umsjónarkennari okkar. En Maggi
var líka svo margt annað en bara
strangur.
Til að mynda var gaman að tala við
Magga, enda var hann vel að sér á
mörgum sviðum. Sérstaklega var
pólitíkin honum hugleikin og eins
íþróttirnar, enda mikill stuðnings-
maður Hauka.
Maggi var líka frábær húmoristi,
fyrst og fremst vegna þess hversu
lúmskur grínisti hann var. Iðulega
tók það okkur tíma að átta okkur á
gríninu hans, því sjaldnast brosti
hann eða hló að sjálfum sér. Ein-
hverju sinni voru farnar af stað
miðasendingar milli einhverra í
bekknum í íslenskutíma hjá Magga
þegar hann leit skyndilega upp,
gerði einn miðann upptækan og las
hann yfir, grafalvarlegur á svip. Þeg-
SJÁ NÆSTU SÍÐU
:
 

  
  


 



 5/*7.5-./5-
;
@

AB
%'

  5 )
   0"
 


;
   4
  
   
! " 

#+
2&&

 )$!" 
 , # !$!"  ?
%

$$
 6$  # !$!"     # !$$
*
1"
 # !$!"  5
&$1"$$


,



,
 )( 
7.-; 5/
-
'(;
4
+
!
 
 "

#+
,&&
  # !$!" 

 # !$!" 

 

  
  
    
  

  )(  


!  C5
-/6-
5-0*6

. 4   


;
 ! "

 *

!
 " 

#+
&+&
  &)$!" 
+
!5
 2#
$
$
#)#
$
$
5
?#
$
$
.
 $!" 
5
&$

$
 )"$!"  )
#&$$
* !
+,$!" 
%$ 

+
5
 2$! 
$ 
)" ,$$
5
 2
.
5
 2$! 
$ 5
:< $$
 +,*

!" 
5
&$
.
'4*

!"  1"2
6$$
$&
*

$

#&)$$ %

+,$!" 
).( $)$$ 1&

6$!" 
1"
)$!"  <
)"5
&$$



 
  


 



*-..C5
-



#
 
+&$

AD
  6
 

 9 !
 
  ! 
#
  '

 "'$!" 
, !
,


,



,
:
 

  
  


 
 


  %1-0--7


'


AE
-
$
! "

  <
 " 

#+
%&&
-(



3

 3 !   
4 
 )
 
4 !   
)

&++& + ;$&&#, /
/
 )4
 1"2

+
! $!" 
-
%

$$ /
F1"$!" 
-
5 %

$!"     0"#
$$
5

 %

$!"  +
! 7 %

$$
1"2
* %

$$ 5
1 %

$!" 
+4!$ 
!"  /
3 
$
%

+5
 $
-" 7
'$$ +
!  "$$