Morgunblaðið - 06.05.2001, Blaðsíða 30

30 SUNNUDAGUR 6. MAÍ 2001 MORGUNBLAÐIÐ
EINS og fram kom í greinminni í Morgunblaðinu15. október 2000 „Á slóð-um Júlíönu Sveinsdóttur
í San Cataldo í bænum Scala“ fórum
ég og eiginmaður minn, Enrico
Mensuali, til amalfísku strandlengj-
unnar og dvöldum í bænum Scala
frá 7. til 11. ágúst 2000. Í þessari
ferð náðum við að heimsækja
Amalfi, Positano, Ravello og Caprí.
Amalfi
Amalfi er miðpunktur amalfísku
strandlengjunnar. Héðan eru báts-
ferðir til Salerno, Positano, Maiori
og Caprí. Einnig eru áætlunarferðir
með bifreiðum til sömu staða, en ég
ráðlegg frekar að fara með bátun-
um, því vegirnir eru mjög þröngir.
Við fórum fyrsta daginn inn á skrif-
stofu við bryggjuna í Amalfi, þar
sem seldir eru miðar í bátana. Á
undan okkur voru hjón, sem vildu
leigja bíl. Þau töluðu á ensku við
starfsmann skrifstofunnar, en viti
menn, þau tala sín á milli á íslensku.
Ég ætlaði ekki að trúa mínum eigin
eyrum. Mér varð þá að orði: „Það er
ekki einu sinni friður fyrir Íslend-
ingum í Amalfi“. Ég held að þeim
hafi hálf brugðið. Þau ætluðu að aka
til Rómar. Mér fannst þau vera hug-
rökk, en sá íslenski sagðist vera
harðjaxl. Hann sagðist vera á sögu-
slóðum bókar, sem hann hefði lesið í
Menntaskólanum á Akureyri, en
bókin heitir „L’Arrabiata“ en sú bók
er eftir Poul Heyse, sem fæddist í
Berlín 15. mars 1830 og dó í Münc-
hen 2. apríl 1914. Poul Heyse fékk
Nóbelsverðlaunin í bókmenntum
árið 1910, fyrstur Þjóðverja. Bókin
„L’Arrabiata“ kom út árið 1855.
Heimildir eru til um Amalfi allt
frá 9. öld . Hér hafa dvalið í lengri
eða skemmri tíma Giovanni Boccac-
cio (1313-1375) en hann var höfund-
ur Decamerone, Henry Wadsworth
Longfellow (1807-1882) en hann
ferðaðist um Ítalíu á árunum 1826
–1829 ásamt Spáni, Frakklandi og
Þýskalandi,Victor Marie Hugo
(1802-1885), Henrik Ibsen (1828-
1906), en hann skrifaði hérna
Brúðuheimilið, sem kom út árið
1879,Wilhelm Richard Wagner
(1813-1883), og Gabriele D’Annun-
zio (1864-1938) en hann var undra-
barn og gaf út 15 ára ljóðasafnið
Primo vere, sem sló í gegn. Dóm-
kirkjutorgið er miðpunktur Amalfi
og er gosbrunnur í barokkstíl frá
árinu 1760 á Dómkirkjutorginu og
er hann tileinkaður heilögum Andr-
ea, sem er verndari Amalfi, og er
hans minnst ár hvert þann 27. júní
með hátíðahöldum. Hátíð þessi er
mjög fræg á Ítalíu og klæðist þá
hluti Amalfíbúa í miðaldabúninga.
Elsti hluti dómkirkjunnar er
„Kirkja krossins“ frá árinu 833 en
árið 987 var byggð við hana dóm-
kirkjan og er hún með 6 kirkjuskip-
um í rómönskum-amölfskum stíl, en
síðan var henni skipt aftur í tvær
kirkjur á barokktímabilinu. Klukku-
turninn var byggður á árunum 1180
til 1276. Aftur á móti var grafhvelf-
ingin, þar sem líkamsleifar heilags
Andrea hvíla, byggð árið 1206.
„Paradísarklausturgarðurinn“ var
byggður á árunum 1266 til 1268 í
rómönskum-amalfískum stíl og var
hann byggður sem kirkjugarður
fyrir amalfíska aðalsmenn. Endur-
bygging „kirkju krossins“ lauk árið
1994 og var hún færð í sinn upp-
runalega stíl, rómanskan stíl.
Það sem ég tók eftir á þessu
ferðalagi er hvað kirkjunum er vel
við haldið. Því miður er oft sagt að
því sunnar sem maður fari í Evrópu,
þeim mun trúaðri séu íbúarnir og
hefur fáfræði verið kennt um það.
Ég man alltaf eftir því þegar bygg-
ing Seðlabankans stóð yfir á Arn-
arhóli, að utan á vinnuskúr var krot-
að „Mammon, peningaguðinn“.
Vonandi á Mammon ekki eftir að yf-
irtaka þessar kirkjur.
Við hliðina á Dómkirkjunni er
klaustur frá 13. öld, en á póstkorti
frá 1931 er búið að breyta því í Hót-
el Luna, og er það hótel enn þann
dag í dag.
Það má segja að Amalfí hafi mest-
an suðrænan mannlífssvip af þeim
stöðum sem við heimsóttum. Við
sáum 3 náunga úti á götu sem voru
að spila og syngja, og stoppaði
ferðamaður frá Brescia á Norður-
Ítalíu og söng með þeim „O sole
mio“ við mikinn fögnuð vegfarenda.
Positano
Allt frá því að ég sá fyrst póstkort
af Positano heillaði staðurinn mig
mjög. Þessi teningslöguðu hús, sem
eru máluð hvít, bleik, rauð eða app-
elsínugul, og eru eins og þeim hafi
verið raðað í hæðina líkt og púslu-
spili. Ekki er bílaumferðinni fyrir að
fara. Brattar og mjög þröngar
tröppur á milli húsanna gegna götu-
hlutverkinu hérna.
Á 19. öld lagðist Positano næstum
því í eyði en á 20. öld hófst uppbygg-
ing hennar aftur, og þá sem ferða-
mannastaður. Við fórum til Positano
frá Amalfi með báti, og tók ferðin 25
mínútur. Lagst er að „bryggju“ við
hina litlu strönd Positano. Við
ákváðum að fara í sólbað og í sjóinn.
Sandurinn er mjög dökkur skelja-
sandur og er ekki hægt að ganga
berfættur á honum. Sjórinn er mjög
kaldur og mjög saltur. Ekki get ég
mælt með Positano sem strandstað,
þar sem ströndin er mjög lítil og
mikið af minni og stærri bátum sem
leggjast að við ströndina. Eftir sól-
baðið gengum við „strandgötuna“.
Við höfðum ætlað að sleppa hádeg-
ismat en þegar við komum að veit-
ingastaðnum „Chez Black“ gátum
við ekki staðist freistinguna. Mjög
skemmtilegur staður, þar sem þú
getur staðið fyrir framan eldhúsið
og horft á kokkana elda ljúffenga
skelfiskrétti. Eftir matinn skoðuð-
um við Santa Maria Assunta kirkj-
una, sem er tákn fyrir Positano.
Mjög falleg kirkja.
Elof Risebye, danskur málari,
sendi vinkonu sinni Júlíönu Sveins-
dóttur, afasystur minni, póstkort
frá Positano árið 1931. Það var ein-
mitt á árunum 1920 til 1940 sem
mikið af listamönnumm dvaldi í Po-
sitano. Risebye fór frá Scala til Po-
sitano á hestvagni. Honum fannst
Positano vera of einangrað og allt of
mikið af ferðamönnum! Hann sagð-
ist vera hrifnari af Amalfi. Hver og
einn bær við amalfísku strandlengj-
una er ólíkur öðrum, svo að mér
fannst þess virði að heimsækja Po-
sitano.
Ravello
Ravello er sá staður sem heillaði
okkur mest á þessu ferðalagi.
Kyrrðin er ótrúleg. Ravello er beint
á móti Scala og er 1 km á milli
þeirra svo að við fórum þangað
gangandi. Talið er að Ravello hafi
fyrst verið byggð á 6. öld og voru
það Rómverjar sem voru fyrstu íbú-
ar hennar, en þeir flúðu þangað í
öðru gotneska stríðinu. Svarti dauði
reið yfir Ravello á 17. öld og dó
helmingur íbúa Ravello. Á 10. öld
voru íbúar Ravello 30.000 en í dag
eru þeir um 2.600.
Arabískra áhrifa gætir í bygging-
arstíl Ravello. Dómkirkjan í Ravello
er helguð heilögum Pantaleone og
var hún byggð árið 1086. Breytingar
voru gerðar á henni í aldanna rás og
sú síðasta árið 1786. Kirkjan var ný-
lega gerð upp. Dómkirkjuhurðin er
úr bronsi og er hún frá árinu 1179
og er hún eftir Barisano da Trani.
Dómkirkjan að innan. Dómkirkj-
an skiptist í 3 kirkjuskip. Í mið-
kirkjuskipinu er skírnarfontur frá
13. öld eftir Niccoló di Bartolomeo
da Foggia. Skreyting skírnarfonts-
ins er mjög glæsileg: skreytingin
samanstendur af marglitum mósa-
íkmyndum, útskurði og snúnum súl-
um. 6 öskrandi ljón eru stoðirnar
undir skírnarfontinum. Framan á
skírnarfontinum er örn.
Ég tel að Júlíana og Risebye hafi
eytt miklum tíma í Ravello og stað-
urinn hafi heillað þau mjög.
Villa Rufolo. Þessi villa var byggð
á árunum 1270-80 og lét Rufolo fjöl-
skyldan byggja hana, en hún var
ættuð frá Róm. Rufolo fjölskyldan
var mjög efnuð og átti hún skip og
banka í Puglia héraðinu og á Sikil-
ey. Árið 1851 keypti Skoti, sem hét
Nevil Reid, villuna og lét hann gera
hana upp og opnaði hann hana fyrir
almenningi. Villan er í arabískum-
normandískum stíl. Garðurinn í
Villa Rufolo er mjög frægur og það-
an er hægt að njóta frábærs útsýnis
yfir amalfísku strandlengjuna. Þeg-
ar Wagner dvaldist í Positano lét
hann flytja sig á asna þann 26. maí
1880 til að fá innblástur í Parsifal
óperuna. Um leið og hann kom inn í
garðinn hrópaði hann upp yfir sig:
„Núna er ég búinn að finna Klingsor
garðinn!“Í garðinum eru svalir ,
sem heita „Wagnerssvalirnar“ og
eru þær til minningar um þegar
Wagner fékk innblásturinn. Í fyrri
hluta júlí ár hvert eru haldnir tón-
leikar undir berum himni í garðin-
um og eru þeir tileinkaðir Wagner.
Grieg og Verdi voru einnig mjög
hrifnir af garðinum. Blómin og
plönturnar í garðinum eru gullfalleg
og er það vel þess virði að heim-
sækja Villa Rufolo.
Villa Cimbrone. Þessi villa er frá
12. öld og er hún í miðaldastíl. Villan
var gerð upp í byrjun 20. aldar en í
dag er Villa Cimbrone 4 stjörnu hót-
el og eru hóteleigendurnir svissnesk
fjölskylda og er internetvefurinn-
Amalfi Dómkirkjan í Amalfi.
Svefnherbergi Axel Munthe í Villa San Michele á Anacapri. Greinarhöfundur bendir á ein-
tak af Sögunni af San Michele á
íslensku.
Amalfiska strand-
lengjan og eyjan Caprí
Hann sagðist vera á
söguslóðum bókar,
sem hann hefði lesið
í Menntaskólanum á
Akureyri, en bókin
heitir ,,L’Arrabiata“.
Bergljót Leifsdóttir
segir ferðasögu frá
Amalfi og Caprí.